Britmat e ushtarëve të torturuar, qelitë e tejmbushura, kushte çnjerëzore, një regjim frikësimi dhe vrasjeje.
Ushqime të pangrënshme, pa komunikim me botën e jashtme dhe ditë të shënuara me një kalendar të bërë në shtëpi të shkruar në një kuti çaji.
Sipas një të burgosuri që ishte atje, kështu janë kushtet brenda Olenivka-s, qendra famëkeqe e paraburgimit jashtë Donetsk-ut ku dhjetëra ushtarë ukrainas u dogjën për vdekje në një episod të tmerrshëm në fund të muajit të kaluar, ndërsa ishin në robëri.
Kështu shkruan gazetari britanik Luke Harding, duke cituar Anna Voroshevan – një sipërmarrëse ukrainase 45-vjeçare – në një rrëfim rrëqethës për “Observer” mbi qëndrimin e saj brenda burgut.
Ajo kaloi 100 ditë në Olenivka pasi u ndalua në mes të marsit në një pikë kontrolli të drejtuar nga Republika Popullore e Donetsk-ut (DNR) pro-ruse në Ukrainën lindore.
Vorosheva ishte përpjekur të dërgonte furnizime humanitare në Mariupol, qytetin e saj të lindjes, të cilin ushtria ruse e kishte rrethuar.
Separatistët e arrestuan atë dhe e çuan me një furgon policie në burg, ku u mbajt deri në fillim të korrikut nën akuzën e “terrorizmit”.
Vorosheva, ndërsa po rikuperohet në Francë, deklaron se nuk kishte dyshim se Rusia kishte vrarë “në mënyrë cinike dhe të qëllimshme” të burgosur ukrainas të luftës.
“Ne po flasim për të keqen absolute”, tha ajo.
Luftëtarët u hodhën në erë më 29 korrik në një shpërthim misterioz dhe shkatërrues.
Moska pretendon se Ukraina i vrau me një raketë Himars të drejtuar me saktësi të prodhuar nga SHBA-të.
Imazhet satelitore dhe analizat e pavarura, megjithatë, sugjerojnë se ato u zhdukën nga një bombë e fuqishme e shpërthyer nga brenda ndërtesës.
Rusia thotë se 53 të burgosur u vranë dhe 75 u plagosën. Ukraina nuk ka qenë në gjendje të konfirmojë këto shifra dhe ka bërë thirrje për një hetim.
Viktimat ishin anëtarë të batalionit Azov. Deri në dorëzimin e tyre në maj, ata kishin mbrojtur fabrikën e çelikut Azovstal të Mariupol-it, duke qëndruar nën tokë.
Një ditë para shpërthimit, ato u transferuan në një zonë të veçantë industriale të kampit, jo shumë larg nga blloku i ndotur dykatësh ku Vorosheva ndante qelinë me gratë e tjera të burgosura.
Videoja e shfaqur në televizionin shtetëror rus zbuloi trupa të djegur dhe shtretër marinari të shkatërruar.
“Rusia nuk donte që ata të qëndronin gjallë. Jam i sigurt se disa nga ata që ‘u vranë’ gjatë shpërthimit ishin tashmë kufoma. Ishte një mënyrë e përshtatshme për të llogaritur faktin se ata ishin torturuar deri në vdekje”, tha ajo.
Duke cituar imazhe satelitore, përgjime telefonike dhe inteligjencë, ata thanë se mercenarët rusë nga grupi Wagner i kryen vrasjet në bashkëpunim me agjencinë e spiunazhit të Vladimir Putin-it FSB.
Ata theksojnë faktin se në koloni u hapën një varg varresh disa ditë para shpërthimit.
Operacioni u miratua në “nivelin më të lartë” në Moskë, pretendojnë ata.
“Rusia nuk është një demokraci. Diktatori është personalisht përgjegjës për gjithçka, qoftë MH17, Bucha apo Olenivka”, tha një burim i inteligjencës. “Pyetja është: kur do t’i pranojë Putini mizoritë e tij”.
Një version i ngjarjeve që po shqyrtohet nga Kievi është se shpërthimi mund të ketë qenë rezultat i rivaliteteve brenda shërbimit midis krahëve të inteligjencës ushtarake të Rusisë FSB dhe GRU.
GRU negocioi dorëzimin e Azovstal-it me homologun e saj të ushtrisë ukrainase, sugjerojnë burimet – një marrëveshje që FSB-ja mund të ketë qenë e prirur ta shkatërronte.
Ushtarët duhet të ishin mbrojtur nga garancitë e dhëna nga Rusia për OKB-në dhe Komitetin Ndërkombëtar të Kryqit të Kuq se të arrestuarit Azov do të trajtoheshin siç duhet.
Që nga shpërthimi, rusët kanë refuzuar t’u japin përfaqësuesve ndërkombëtarë çdo akses në vend.
Vorosheva tha se Kryqi i Kuq u lejua në kamp në maj.
Ajo tha se rusët i çuan vizitorët në një dhomë të rinovuar posaçërisht dhe nuk i lejuan ata të flisnin të pavarur me të burgosurit.
“Ishte një shfaqje”, tha ajo. “Na u kërkua të jepnim madhësinë e rrobave tona dhe u tha se Kryqi i Kuq do të shpërndante diçka. Asgjë nuk na ka arritur”.
Të arrestuar të tjerë konfirmuan versionin e Vorosheva-s për ngjarjet dhe thanë se ushtarët e Azov-it trajtoheshin më keq se civilët.
Dmitry Bodrov, një vullnetar 32-vjeçar, i tha Wall Street Journal se rojet çonin këdo që dyshonin për sjellje të pahijshme në një seksion të posaçëm disiplinor të kampit për rrahje.
Ata dolën duke çaluar dhe duke rënkuar, tha ai.
Disa robër u detyruan të zvarriteshin përsëri në qelitë e tyre.
Një i burgosur tjetër, Stanislav Hlushkov, tha se një i burgosur që rrihej rregullisht u gjet i vdekur në izolim.
Rojet i vendosën një çarçaf mbi kokë, e ngarkuan në një furgon morgu dhe u thanë shokëve të burgosur se ai “kishte kryer vetëvrasje”.
Vorosheva u lirua më 4 korrik.
Ishte, sipas fjalëve të saj, një “mrekulli”.
“Rojet lexuan emrat e atyre që do të liroheshin. Të gjithë dëgjuan në heshtje. Zemra më kërceu kur dëgjova emrin tim. I paketova gjërat e mia, por nuk festova. Kishte raste që njerëzit ishin në listë, dilnin dhe ktheheshin”.
Ajo shtoi: “Njerëzit që drejtojnë kampin përfaqësojnë aspektet më të këqija të Bashkimit Sovjetik. Ata mund të silleshin mirë vetëm nëse mendonin se askush nuk po shikonte”.