Nga e hëna anija “Libra” e Marinës italiane, do të kthehet në stacionin 20 milje larg Lampedusa për transportuar drejt Shqipërisë emigrantët që janë “të përshtatshëm”, vetëm burrat e rritur, “jo vulnerabël” dhe që vijnë nga vende të konsideruara të sigurta sipas legjislacionit italian.
Corrire della Sera raporton se vendimi i gjykatës së Romës përcaktonte që “procedura kufiri i përshpejtuar” nuk mund të zbatohet për emigrantët që vijnë nga vende të tjera, që konsiderohen të sigurt vetëm nga Italia dhe jo nga legjislacioni evropian.
Tani është e qartë, për Gjykatën e Drejtësisë së BE-së, nuk mund të përcaktohet vend i sigurt, nëse edhe një pakicë e vogël qytetarësh janë në rrezik dhe i takon gjyqtarit përgjegjës që të dallojë rast pas rasti nëse riatdhesimi do të rrezikonte jetën e personit.
Vendimi i gjykatës së Romës vendosi se “procedura e përshpejtuar e kufirit” nuk mund të zbatohet për emigrantët që vijnë nga vende që konsiderohen të sigurta vetëm nga Italia dhe jo nga legjislacioni evropian. Tashmë është e qartë se për Gjykatën e Drejtësisë së BE-së një vend nuk mund të përkufizohet si i sigurt nëse edhe një pakicë e vogël qytetarësh janë në rrezik dhe i takon gjyqtarit përgjegjës që të dallojë rast pas rasti nëse riatdhesimi do të rrezikonte jetën e personit.
Prandaj, nëse do të ndiqeshin kriteret e Gjykatës së BE-së, Roma do të duhej të rishikonte listën e saj të vendeve të sigurta, duke përjashtuar Tunizinë, Egjiptin apo Bangladeshin nga ku vijnë shumica e azilkërkuesve. Dhe kjo do të shënonte fundin e “projektit shqiptar”.
Pas një fillimi të pasuksesshëm në tetor, përplasjeve me sistemin gjyqësor, polemikave të ashpra politike dhe debateve mbi kostot e operacionit, qeveria italiane po e provon sërish.
Më 21 tetor, Qeveria Meloni miratoi një dekret ligji që shënon përmirësimin e listës së saj të “vendeve të sigurta”, e cila kaloi nga normë dytësore në primare, me qëllim që ta forcojë dhe ta imponojë si prioritare, në hierarkinë juridike, në raport me udhëzimet e Gjykatës Evropiane.
Të martën e kaluar, erdhi akti i parë formal që vë në dyshim legjitimitetin e këtij vendimi: Gjykata e Bolonjës, duke shqyrtuar një ankesë të një burri tridhjetëvjeçar nga Bangladeshi të cilit iu refuzua azili, i kërkoi Gjykatës së Drejtësisë të BE-së të vendosë nëse ai dekret duhet të mos zbatohet, duke qenë se kriteret e përdorura nga qeveria për të përcaktuar një vend si “të sigurt” janë në kundërshtim me të drejtën evropiane. Kjo për të parandaluar rrezikun e një shqyrtimi të përafërt dhe standardizuar që mund të çojë në një rritje të përgjithshme të deportimeve në shkelje të parimit të mos-refuzimit, parim ky thelbësor i të drejtës ndërkombëtare.
Ndërkohë kampet emigrantëve në Shëngjin dhe tre objektet e akomodimit në Gjadër, ai për azilkërkuesit, ai për emigrantët që do të riatdhesohen dhe burgu, prej dy javësh kanë mbetur pa “mysafirë” por të populluar nga thuajse 300 punëtorë: përkthyes, pastrues, personel mjekësor dhe infermierët, oficerët e policisë, policia financiare dhe karabinierët.
Prandaj, nëse do të ndiqeshin kriteret e Gjykatës së BE-së, Roma do të duhej të rishikonte listën e saj të vendeve të sigurta, duke përjashtuar Tunizinë, Egjiptin apo Bangladeshin nga ku vijnë shumica e azilkërkuesve. Dhe kjo do të shënonte fundin e “projektit shqiptar”.
Pas një fillimi të pasuksesshëm në tetor, përplasjeve me sistemin gjyqësor, polemikave të ashpra politike dhe debateve mbi kostot e operacionit, qeveria italiane po e provon sërish.
Më 21 tetor, Qeveria Meloni miratoi një dekret ligji që shënon përmirësimin e listës së saj të “vendeve të sigurta”, e cila kaloi nga normë dytësore në primare, me qëllim që ta forcojë dhe ta imponojë si prioritare, në hierarkinë juridike, në raport me udhëzimet e Gjykatës Evropiane.
Të martën e kaluar, erdhi akti i parë formal që vë në dyshim legjitimitetin e këtij vendimi: Gjykata e Bolonjës, duke shqyrtuar një ankesë të një burri tridhjetëvjeçar nga Bangladeshi të cilit iu refuzua azili, i kërkoi Gjykatës së Drejtësisë të BE-së të vendosë nëse ai dekret duhet të mos zbatohet, duke qenë se kriteret e përdorura nga qeveria për të përcaktuar një vend si “të sigurt” janë në kundërshtim me të drejtën evropiane. Kjo për të parandaluar rrezikun e një shqyrtimi të përafërt dhe standardizuar që mund të çojë në një rritje të përgjithshme të deportimeve në shkelje të parimit të mos-refuzimit, parim ky thelbësor i të drejtës ndërkombëtare.
Ndërkohë kampet emigrantëve në Shëngjin dhe tre objektet e akomodimit në Gjadër, ai për azilkërkuesit, ai për emigrantët që do të riatdhesohen dhe burgu, prej dy javësh kanë mbetur pa “mysafirë” por të populluar nga thuajse 300 punëtorë: përkthyes, pastrues, personel mjekësor dhe infermierët, oficerët e policisë, policia financiare dhe karabinierët