Nga
Mero Baze
Shqipëria po mbyll një vit të vështirë
politik, në fund të të cilit, vendi është pa opozitë në institucione dhe me një
President ndaj të cilit ka nisur një proces shkarkimi, për shkak të një krize
të rëndë politike, shkaktuar nga
përpjekja për të bllokuar finalizimin e “Reformës në Drejtësi”.
Edhe pse duket e pazakontë, “Reforma në
Drejtësi”, edhe pse e papërfunduar, është arsyeja pse shteti shqiptar arriti
t’i mbijetojë destabilizimit. Kjo lidhet pikë së pari me arsyet përse nisi
destabilizimi. Në fund të vitit të shkuar opozita u kthye në Kuvend, pas një
bojkoti të gjatë, dhe askush nuk priste që ajo të digjte mandatet. Po të ishte
ky një plan më i hershëm, ata nuk kishin pse ktheheshin në fund të dhjetorit në
parlament, për të ikur në fund të janarit. Një plan i ri, i diktuar nga jashtë
ekipit drejtues formal të opozitës, është i vetmi shpjegim, pse në fund të
janarit, e njëjta opozitë që ishte kthyer në Kuvend, një muaj më parë, të
shpallte largimin nga Kuvendi dhe djegien e mandateve.
Brenda atij muaji nuk kishte ndodhur asgjë e
re për të marrë këtë vendim drastik. Sali Berisha dhe Ilir Meta, duket se ju
bashkuan një plani radikal, për të nxjerrë opozitën nga institucionet dhe për
të bojkotuar më tej zgjedhjet lokale, me shpresë se vendi do të destabilizohej
dhe rrotacioni i dhunshëm i pushtetit mund të ndalte Reformën në Drejtësi. “Reforma
në Drejtësi”, ishte armiku real, dhe për ta mundur atë, duhej një destabilizim.
Zgjedhjet normale dhe jeta normale parlamentare nuk e ndalnin dot. Ndaj plani
për destabilizim, ishte e vetmja zgjidhje për të ndalur “Reformën në Drejtësi”.
Nga ana tjetër, pikërisht pse destabilizimi
nisi për shkak të “Reformës në Drejtësi”, Qeveria shqiptare duke u rreshtuar në
anën e “Reformës në Drejtësi”, fitoi mbështetjen e SHBA, Bashkimit Europian dhe
faktorëve të tjerë të shoqërisë shqiptare në këtë betejë. Në rrethana të tjera,
sikur të mos ishte “Reforma në Drejtësi”, Edi Rama nuk do ta kishte as
mbështetjen e SHBA, as të Bashkimit Europian, në një krizë politike të pistë,
si kjo e Shqipërisë, ku Presidenti cakton dy data zgjedhjesh, një prej të
cilave nuk e ka çdekretuar akoma, ndërsa deputetët djegin mandatet brenda dy
ditësh, sikur të ishin manekinë të kurdisur nga një njeri, dhe jo njerëz që
duhet minimalisht të demonstrojnë një farë personaliteti. Nga i gjithë ai
parlament, vetëm Rudina Hajdari dhe Myslim Murrizi patën kurajën të ndahen nga
“tufa” dhe të marrin vendimet e tyre.
Sikur të mos ishte “Reforma në Drejtësi”,
vështirë se qeveria e Edi Ramës do ta kishte marrë atë mbështetje për të
rezistuar, në një mjedis politik të rënduar nga një klimë akuzash për
korrupsion, dhe me kandidatë të ekspozuar disa herë shumë keq, në raport me
ligjin e dekriminalizimit. Pikërisht se Perëndimi dhe shoqëria shqiptare e
lexoi përpjekjen për destabilizim si një betejë kundër “Reformës në Drejtësi”,
ata i dhanë shansin qeverisë t’i mbijetojë kësaj krize.
Zgjedhjet e 30 qershorit, janë një histori e
pazakontë e vendosmërisë së qytetarëve, për të mposhtur jo vetëm dhunën fizike
dhe verbale, por dhe përpjekjen për t’i poshtëruar nëse dilnin në votime. Dalja
e tyre në zgjedhje dhe beteja e qartë e SHBA dhe Bashkimit Europian për t’i
mbështetur ato zgjedhje përballë planit të Presidentit dhe opozitës për
destabilizim, janë një nga tragjeditë e mëdha të shmangura të shtetit shqiptar.
Nëse kjo nuk do të kishte ndodhur, sot nuk do të kishim as pushtet qendror, as
lokal, as President, as Parlament dhe as opozitë. Do të ishim në kaos të plotë.
Për ta nënkuptuar këtë, shikoni se si po
vazhdon beteja e Presidentit pas dështimit të destabilizimit të shtetit. Në mes
të gërmadhave të “Revolucionit” të dështuar, ai vazhdon të kërkojë kufomën e
“Reformës në Drejtësi”, duke vazhduar të pengojë ngritjen e Gjykatës Kushtetuese,
duke hyrë në konflikte verbale dhe ligjore me KED, dhe duke i shpallur luftë
Perëndimit, në emër të asaj që ai e quan “Republikë e ambasadorëve”. Kjo tregon
shumë përse u nis ai “Revolucion”.
“Reforma
në Drejtësi” e shpëtoi shtetin shqiptar ende pa lindur. E shpëtoi duke i dalë
zot, pikërisht pse po tentohej shkatërrimi i shtetit për shkak të saj. E
shpëtoi jo vetëm se është një projekt Perëndimor për Shqipërinë, por dhe një
projekt që shqiptarët e besojnë më shumë se sa qeverinë dhe opozitën. Është
projekti i vetëm që ka shumicën në këtë vend.