Sali Berisha ka provokuar një debat mes gazetarëve, që në shumicë e mbështetën në marrëzinë e tij të fundit, prej vitit 2021 kur u shpall “non grata” nga SHBA e më pas nga Britania e Madhe, duke i akuzuar ata si të “paguar”, meqë po i kërkojnë prova për manipulimin e zgjedhjeve.
Lehtësia me të cilën ka provokuar këtë debat duket se buron nga mendimi i tij i konsoliduar se gazetarët kanë qenë të qartë që ai nuk ishte në betejë për fitoren e pushtetit, por për fitoren e ekskluzivitetit të opozitës dhe nuk e kupton dot tani pse i kërkojnë llogari për humbjen.
Ai nuk u ka dhënë as gazetarëve, as mbështetësve të tij, ndonjë provë që ka dashur të fitojë zgjedhjet, por thjesht se ka dashur të fitojë ekskluzivitetin e opozitës.
Kjo është hera e dytë që Berisha përsërit këtë cikël opozitari.
Në vitin 1997, kur vendi rrëshqiti në anarki dhe dhunë, pas përpjekjeve të tij për të sunduar me dorë të hekurt, vjedhje votash dhe stimulim të skemave piramidale, Sali Berisha humbi rëndë dhe u braktis si nga partia e tij, ashtu dhe nga shqiptarët.
Beteja e tij e parë me të cilën humbi shumë energji, nuk ishte të fitonte pushtetin përsëri, por të fitonte partinë. Prej vitit 1997, ai zboi nga partia çdo kundërshtar dhe kritik të tij, derisa spastroi të fundit prej tyre Genc Pollon në vitin 2000, bashkë me një grup të rëndësishëm të rinjsh në PD.
Vetëm pasi u sigurua që nuk kishte më konkurrentë në PD, dhe madje dhe ekipin e ngushtë të tij prej tre vetësh e kishte me njerëz që nuk duhet të dinin anglisht, se ja merrte Ambasada, ai nisi betejën për rikthim në pushtet.
Në prag të vitit 2005, ai filloi manovrat politike për të “ndryshuar” PD, për ta hapur atë, për të krijuar KOP dhe për të rithirrur të gjithë të zbuarit po prej tij nga partia, pasi tani nuk i rrezikonin më autoritetin brenda partisë. Kjo ishte shenjë se tani ai donte pushtetin politik, pasi pushtetin në parti e kishte siguruar.
Cikli i dytë i krizës së Berishës që fillon më 2021, po ndjek të njëjtën trajektore.
Ai është i përfshirë në betejën për të rimarrë PD dhe ekskluzivitetin e saj. Për dy vite rresht ka dërrmuar PD ka dërrmuar historinë e saj, ka degraduar çdo standard politik dhe etik në raportet njerëzore, vetëm e vetëm që të gjithë t’i hapin rrugë e ta pranojnë duke ja dorëzuar opozitën, si kokën e armikut në sini.
Shumë nga kolegët gazetarë janë tallur me rezistencën formale që ka bërë PD zyrtare për të mos ja dorëzuar as formalisht PD Berishës. Në fakt ajo është gjëja më e rëndësishme që ka ndodhur në historinë e asaj partie dhe Berisha atë e ka makthin e jetës, edhe pse është një pjesë e vogël dhe në dukje pa rëndësi elektorale. Por ajo është si tharmi që i ngjiz atij rezistencën tek opozita shqiptare.
Rezistenca e një pjese të PD për të mos u bashkuar me Berishën, është historia e vërtetë e makthit të Berishës. Ajo është arsyeja përse 250 mijë opozitarë e braktisën Berishën në këto zgjedhje dhe rreth 100 e ca mijë votuan kundër tij.
Ata nuk janë opozita e Lulzim Bashës apo Enkelejd Alibeaj, të cilët denigrohen nga Berisha dhe shtypi i tij. Ata janë një opozitë pa udhëheqës, por një opozitë që i udhëheq armiku i tyre, Sali Berisha.
Berishës ata i duken tmerr dhe po të jenë 3 për qind, jo 30 për qind sa e kanë bojkotuar në këto zgjedhje. Se Berisha do monopolin e opozitës që më pas të negociojë fatin e tij. Ata nuk ja dorëzuan dhe për kaq meritojnë respekt.
Duke qenë se Berisha, shumicën e këtyre gazetarëve arriti t’i përfshijë në luftë kundër asaj pjese që po i prishte punë, tani realisht është i dëshpëruar, madje i nervozuar pse i kërkojnë llogari që nuk fitoi pushtetin.
Ai nuk ka shkuar ende tek dita që duhet të kërkojë pushtetin.
Më 2005 kur shkoi tek ajo fazë ai kishte mbaruar punë me monopolin mbi PD. I kishte zbuar të gjithë, i kishte nënshtruar dhe pastaj po i thërriste si ushtarë. Ajo ishte shenjë se donte pushtetin. Dhe po thërriste Gramoz Pashkon, Neritan Cekën, Arben Imamin, Genc Rulin, Rexhep Ukën etj. Kurse Edi Palokën dhe Flamur Nokën i la tek parkingu i PD që shanin nëpër dhëmbë Berishën, pse nuk po iu gjente ndonjë punë.
Tani siç e shikoni dhe vetë, ai ka thirrur të drejtojë partinë Edi Paloka dhe Flamur Noka, kurse të tjerët i ka shpallur armiq. Kjo është shenja e qartë që ai nuk u ka premtuar të vetëve, përfshi dhe gazetarëve që e mbështetën, se do fitojë pushtetin, por se i duhej monopoli i opozitës. Dhe atë nuk po e merr dot, siç i duhet.
Kjo kërkesa e lloigarisë që i bëjnë tani pse nuk fitove pushtetin, ja ngre vërtet nervat dhe nuk ka faj, që i duket sikur i paguan Edi Rama për këtë pyetje. Se dhe ai vërtet është i çuditur, përse Berisha vazhdon ti kërkojë pushtetin Lul Bashës dhe jo atij. Atij i kërkon vetëm ndonjë leje ndërtimi.