Author: albi

Presidenti i Francës, Emmanuel Macron ka reaguar në lidhje me vrasjen e mësuesit në Paris, duke e cilësuar ngjarjen sulm terrorist islamik. Sulmi ndodhi dje rreth orës 17:00 sipas kohës lokale në Paris, ndërsa sulmuesi është qëlluar për vdekje nga policia. Macron tha se mësuesi – i cili ende nuk është identifikuar – është vrarë sepse ka mësuar “lirinë e shprehjes”. “Ata nuk do të fitojnë… Ne do të veprojmë”, tha Macron teksa vizitoi vendin ku ndodhi vrasja.

Kjo ngjarje po hetohet nga prokurorët për terrorizëm. Nisin hetimet për terrorizëm pasi një mësuesit iu pre koka afër Parisit. Sipas gazetës Le Monde, viktima ishte mësues i historisë dhe gjeografisë. Ai, sipas kësaj gazete, kishte shfaqur karikatura të Profetit Muhamed para nxënësve, si pjesë e lirisë së shprehjes. Por, kjo gazetë ka raportuar se mësuesi u ka kërkuar nxënësve myslimanë të largohen nga klasa, nëse ata ndihen të ofenduar me shfaqjen e pamjeve të Profetit.

Sulmuesi me thikë është qëlluar për vdekje nga policët, të cilët po tentonin që ta arrestonin. Policia franceze ende nuk ka dhënë asnjë detaj për sulmuesin, ndonëse mediat kanë raportuar se bëhet fjalë për një 18-vjeçar me origjinë çeçene, që kishte lindur në Moskë, raporton BBC.

Vendimi i kompanisë së medias sociale “Twitter” për të bllokuar përhapjen në platformën e saj të një artikulli për djalin e ish-nënpresidentit Joe Biden, Hunter Biden, ka ndezur edhe më tej debatin lidhur me fuqinë që gëzojnë kompanitë e medias sociale dhe si ndikojnë ato tek zgjedhjet në SHBA.

Disa e kanë përshëndetur vendimin e Twitter-it si pozicionim kundër dizinformimit. Të tjerët e kanë kritikuar duke e cilësuar si të njëanshëm dhe si kufizim të lirisë së fjalës në një mënyrë që ndikon tek zgjedhjet.

Javët e fundit, Twitter, Facebook dhe kompania Google, e cila zotëron edhe platformën e ndarjes së videove, YouTube, kanë marrë hapa gjithnjë e më të forta për të kufizuar përhapjen e dizinformimit dhe komenteve ekstremiste në faqet e tyre. Pas zgjedhjeve të vitit 2016, kompanitë online u kritikuan se nuk kishin bërë sa duhet për të ndalur dizinformimin në platformat e tyre.

Këtë javë, Twitter bllokoi disa llogari në faqen e saj, pasi u përpoqën të postojnë një artikull të gazetës New York Post ku citoheshin disa komunikime me email, që sipas gazetës ishin shkëmbyer mes Hunter Bidenit dhe një zyrtari ukrainas lidhur me planifikimin e një takimi mes babait të tij, Joe Biden, ndërkohë që ai ishte nënpresident i SHBA. Autorët e artikullit thonë se raportimi i tyre bazohej në të dhëna të nxjerra nga memoria e një kompiuteri që siç thuhej, kishte qenë në zotërim të Hunter Biden dhe ishte braktisur prej tij. Rudy Giuliani, jurist dhe këshilltar për Presidentin Donald Trump, siç njoftohet, ia dorëzoi memorien e kompiuterit (hard drive) gazetës New York Post.

Të enjten në mbrëmje, Twitter rishikoi politikat e tij për materialet që postohen në këtë platformë, duke thënë se nuk do të hiqte materiale që ishin nxjerrë nga hakerimi i një kompiuteri dhe se do t’i shoqëronte këto postime me komente për të ofruar shpjegime, por nuk do të bllokonte më ndarjen e tyre në platformën e saj.

“Duam t’u përgjigjemi shqetësimeve se mund të ketë pasoja të paparashikueshme ndaj gazetarëve, aktivistëve që ngrenë shqetësime për shkelje e abuzime si dhe të tjerëve dhe se këto pasoja janë në kundërshtim me synimin e Twitter-it për t’i shërbyer dialogut publik,” shkruante në Twitter Vijaya Gadde, shefi i kompanisë për politikat e operimit.

Artikulli i gazetës ende nuk mund të hapet nga postimi në Twitter, njofton rrjeti CNBC, me shpjegimin se artikulli përmban informata private.

Nuk ka pasur takime, thonë punonjës të fushatës
Përfaqësues të fushatës së zotit Biden thonë se e kanë “kontrolluar dokumentacionin e aktiviteteve zyrtare të Joe Bidenit nga ajo periudhë dhe nuk ka pasur asnjë takim të tillë, siç pretendon the New York Post”.

“Raportimet investigative të shtypit, gjatë procesit për shkarkimin e mundshëm të presidentit, madje edhe nga dy komisione të Senatit të udhëhequra nga republikanët, puna e të cilëve u kritikua si “jo-legjitime” dhe politike nga një koleg i tyre republikan, të gjitha dolën me të njëjtin përfundim: Joe Biden zhvilloi aktivitet zyrtar në emër të Shteteve të Bashkuara kundrejt Ukrainës dhe nuk ka kryer asnjë veprim të gabuar,” tha Andrew Bates, zëdhënës për zotin Biden.

Pa postime në Twitter, nuk ka përhapje
Duke cituar politikat e kompanisë për materiale të siguruara përmes hakerimit, Twitter bllokoi mundësinë e gazetës New York Post për të postuar komente në Twitter për artikullin e saj. Po ashtu bllokoi postimin e artikullit nga punonjës të fushatës së Presidentit Trump dhe llogari të tjera.

Facebooku tha se kishte kufizuar qasjen në këtë material për momentin, ndërkohë që pret të kontrollohet materiali nga një kompani e tretë që analizon faktet.

Lisa Kaplan, shefe ekzekutive e grupit Alethea, i cili dikton dhe analizon përhapjen e dizinformimit dhe kërcënimeve online, thotë se vendimet e fundit të kompanisë Twitter për të bllokuar disa postime janë shenjë e mirë.

“I përshëndes përpjekjet e Twitter-it dhe qëndrimin që po mbajnë në përgjigje të dizinformimit, në mënyrë që njerëzit të mos ndajnë një link që dihet se është i sajuar dhe mund të ketë implikime tek zgjedhjet,” thotë ajo. “Ky është një hap i rëndësishëm nëse vërtetë duan të jenë një burim informacionesh të sakta për përdoruesit”.

Përgjigjet Partia Republikane
Reagimi i republikanëve ndaj artikullit ishte i menjëhershëm. Republikanët e Senatit thanë të enjten se kanë thirrur për të dëshmuar javën e ardhshme zotin Jack Dorsey, shef ekzekutiv i Twitter-it. Zoti Dorsey duhet të shpjegojë “përse Twitter po abuzon fuqinë e saj si kompani për t’i mbyllur gojën shtypit,” tha Senatori republikan Ted Cruz.

Senatori Josh Hawley, republikan nga Mizuri, tha se i kishte dërguar një letër zotit Dorsey si dhe Mark Zuckerbergut, shef ekzekutiv i Facebookut, ku u kërkon të dalin para komisionit për të dëshmuar.

Vendimi i këtyre kompanive lidhur me artikujt e gazetës New York Post po e ndez më tej një debat të nxehtë të vitit të fundit: a janë këto kompani të ngashme me një organ shtypi që merr vendime redaksionale, apo janë thjesht platforma ku ndahen dhe përhapen informata nga përdoruesit me ndërhyrje fare të kufizuara të kompanive tek materiali i postuar.

Heqja e mbrojtjeve ekzistuese
Udhëheqës në Kongres, nga të dyja kahet politike po analizojnë nëse duhet t’i zhveshin këto kompani nga mbrojtjet ligjore, të cilat thonë se platformat e medias sociale nuk janë përgjegjëse për përmajtjen e postimeve që bëhen në faqet e tyre. Të enjten, republikani Ajit Pai, kryetar i Komisionit Federal për Komunikimet, tha se agjencia që ai drejton po analizon mundësinë e dobësimit të mbrojtjeve ligjore që gëzojnë këto kompani.

Edhe disa demokratë kanë kërkuar zhveshjen e platformave të medias sociale nga disa mbrojtje ligjore.

Ken Paulson, drejtor i Qendrës për Lirinë e Fjalës në Universitetin Middle Tennessee” thotë se me vendimin lidhur me artikullin e gazetës New York Post, kompanitë e medias sociale nuk janë medoemos më pranë statusit të organaneve të shtypit.

“Nëse ke një biznes, gjëja më e padëshirueshme janë artikujt me sajesa. Në atë rast mund të thuash ‘Nuk jemi të gatshëm ta ndajmë këtë material me miliona përdorues në shkallë globale’. Këta kompani e kanë këtë të drejtë. Nuk mendoj se duhet t’i shohim Twitterin dhe Facebookun si kompani në shërbim të interesit publik. Po ashtu, nuk mendoj se bllokimi i një materiali që Twitteri beson se është i sajuar apo i pabesueshëm, e bën këtë kompani të ngjashme me një organ shtypi,” thotë zoti Paulson.

“Një kompani ka të drejtën të vendosë mbi parimet ku bazohet; kjo po ndodh tani në Twitter dhe Facebook,” thotë ai.
Për momentin dihet me siguri se me vendimet e përditshme që marrin kompanitë e medias sociale për të bllokuar apo kufizuar postimin e materialeve të caktuara, ligjvënësit do të kenë material të bollshëm për të mbështetur argumentet për ndryshimin e rregulloreve./VOA

Shtetet e lëkundura, të njohura gjithashtu si shtetet e “fushëbetejës”, janë shtetet ku gara është shumë e ngushtë, dhe ato historikisht janë lëkundur midis votimit për një parti apo tjetrën në zgjedhjet presidenciale. Ndërsa shumica e shteteve, votojnë vazhdimisht përgjatë linjave partiake – gjatë viteve 2000-2016, 38 shtete votuan për të njëjtën parti politike – këto shtete marrin një vëmendje të madhe nga kandidatët dhe anketuesit.

Kolegji Zgjedhor u jep fuqi shteteve

Etërit Themelues të SHBA-së, ishin të ndarë mbi mënyrën se si duhej të zgjedhur presidenti. Disa donin që Kongresi të zgjidhte udhëheqësin e kombit, të tjerët donin që atë ta zgjidhnin qytetarët me votën e tyre. Kolegji Zgjedhor u krijua si një kompromis.

Kushtetuta i garanton çdo shteti një numri zgjedhësish, bazuar në një total të kombinuar të delegatëve të shtetit në Senat dhe Kongres. Janë gjithsej 538 vota të Kolegjit Zgjedhor, dhe kandidatëve për president u duhen 270 vota elektorale për të hyrë në Shtëpinë e Bardhë.

48 nga 50 shtete kanë një sistem të tipit “fituesi i merr të gjitha”, që do të thotë se kush fiton votën popullore, i fiton të gjitha votat e kolegjit elektoral të atij shteti.

Dy shtete – Mein dhe Nebraska – përdorin metodën e qarkut kongresual, që do të thotë se ato

i ndajnë dy vota elektorale për fituesin e votës popullore në atë shtet, dhe një votë elektorale fituesit të votës popullore në secilin qark kongresual. Presidentët mund të fitojnë votën popullore, dhe të humbin votën e Kolegjit Elektoral.

Dhe kjo gjë ndodhur 5 herë, së fundmi në zgjedhjet e vitit 2016, kur Hilari Klinton mori 2.8 milion vota popullore, sesa fituesi i Kolegjit Zgjedhor Donald Trump, pabarazia më e madhe në histori.

Meqë 38 nga 50 shtetet kanë votuar për të njëjtën parti që nga zgjedhjet presidenciale të vitit 2000, është relativisht e lehtë të parashikohet se cilat shtete do të votojnë për një kandidat demokrat dhe cilat për një republikan. Janë shtetet që nuk votojnë vazhdimisht përgjatë linjave partiake, ato që përcaktojnë nëse një kandidat do të fitojë apo humbasë:shtetet e lëkundura.

A ka pasur gjithnjë shtete të lëkundura?

Ka një arsye kryesore pse ekzistojnë shtetet elektoralisht të lëkundura në Shtetet e Bashkuara. Sistemi zgjedhor në SHBA, është i strukturuar rreth shteteve. Siç shpjegon Xhon Hudak, një anëtar i vjetër i Institutit Brukings:”Sistemi ynë zgjedhor presidencial, është krijuar për t’i bërë shtetet si njësinë më të rëndësishme zgjedhore”.

Hudak vlerëson se zgjedhjet presidenciale shumë konkurruese të vitit 1800 midis Aron

Bërr dhe Tomas Xhefersonit, e rritën interesin e politikanëve për të fituar në shtete të veçanta.“Pas vitit 1800, shtetet filluan të kenë një qasje të vendosur, për të siguruar numërimin dhe raportimin e saktë të votave.

Me kalimin e kohës, politikanët e kuptuan si funksiononin zonat elektorale të një shtetit, ndërsa edhe konkurrenca u rrit”-thotë Hudak. Ndërkohë Dejvid Shulc, botues i librit “Shtetet e lëkundura në zgjedhjet presidenciale: Pse kanë rëndësi vetëm 10 prej tyre”, bashkë me Stejsi Heht, thotë se shtetet e lëkundura filluan të shfaqeshin pas Luftës Civile.

“Në vitin 1860, çështja e skllavërisë krijoi shtete të lëkundura si Ohajo”- thotë Shulc. Ai shpjegon se Partia Republikane ishte themeluar vetëm disa vjet më parë në Uiskonsin, dhe ajo po rritej shumë në shtetet e Mes-perëndimit. Partia u bë e njohur për mbështetjen e heqjes së skllavërisë dhe ruajtjen e Unionit.

“Shtetet e Veriut votuan për Linkolnin. Ato të jugut për kandidatin demokrat. Ishin shtete si Ohajo, ato që vendosën ekuilibrin. Asnjë republikan nuk e ka fituar presidencën, nëse nuk fitonte në Ohajo”- thotë Shulc. Ndërsa koncepti është po aq i vjetër sa Kolegji Zgjedhor, termi “shtet i lëkundur” është relativisht modern.

Ai u përdoror për herë të parë nga gazeta “The New York Times” në vitin 1936, kur presidenti Frenklin Ruzvelt po bënte fushatë në Perëndim. Por ky term u bë shumë më popullor në zgjedhjet e shumë kontestuara të vitit 2000, kur gazetarët mbuluan “fushëbeteja” si ajo e Floridës.

Pse kanë rëndësi shtetet e lëkundura?

Pretendimi se “çdo votë ka rëndësi”, është veçanërisht i vërtetë në shtetet e lëkundura. Këtë e kanë vërtetuar zgjedhjet me rezultat të ngushtë përgjatë historisë amerikane: Herri S.Truman e mundi Tomas Djuin në vitin 1948, me më pak se 1 për qind të votës popullore në shtetet atëherë të lëkundura si Ohajo, Kalifornia, Indiana, Ilinois dhe Nju Jorku, një garë aq e ngushtë sa shumë gazeta e shpallën gabimisht fitues pikërisht Djuin.

Në zgjedhjet presidenciale të vitit 1960, midis Riçard Niksonit dhe Xhon Kenedit, 10 shtete u fituan me më pak se 2 për qind diferencë. Dhe në vitin 2000, rezultati i zgjedhjeve u përcaktua nga fituesi i Floridës, shtet të cilin Xhorxh Ë.Bush e mori me një diferencë prej vetëm 537 votash.

Pesha që kanë këto shtete në rezultatin përfundimtar, bën që kandidatët të shpenzojnë 75 për qind ose më shumë të buxhetit të fushatës, në përpjekje për të fituar mbështetjen e tyre. Kandidatët i vizitojnë shumë më shpesh shtetet e lëkundura gjatë fushatës, duke anashkaluar shpeshherë shtetet e tjera. “Shtetet e lëkundura, janë në fakt e gjithë fushata presidenciale”- thotë Hudak.

Çfarë dinamike krijojnë shtetet e lëkundura?

Tre faktorë kryesorë mund të krijojnë shtete të lëkundura, dhe këto faktorë shpesh mbivendosen dhe janë të gjithë në lojë:

1. Ndryshimet demografike. Zonat urbane priren të votojnë për demokratët, dhe ato rurale për republikanët. Kur qytetarët largohen nga zonat me prirje liberale apo nga qytetet e mëdha, për t’u vendosur në qytete më të vogla ose në zona më rurale, ata mund ta ndryshojnë ekuilibrin midis palëve.
2. Polarizimi ideologjik:Qendra Kërkimore Pju, ka zbuluar se ndarja ideologjike midis partive kryesore, nisi të zgjerohej në vitet 2000. “Para viteve 1990, kishte një numër të konsiderueshëm republikanësh liberalë në veri, dhe demokratësh konservatorë në jug. Ndërsa partitë ndajnë, ato mund të ndryshojnë nëse një shtet është i lëkundur apo jo”- thotë Hudak.
3. Politika e moderuar:Në një shtet me votues më të moderuar, ndarja midis republikanëve dhe demokratëve ngushtohet, gjë që e bën më të vështirë përcaktimin e rezultatit të zgjedhjeve. Hudak thotë se shtetet si Meini dhe Nju Hempshajëri “kanë shumë votues të moderuar, me mendje të pavarur, të cilët diktojnë konkurrencën midis 2 partive”.

Hudak shton se ndërsa vendi ka evoluar, po kështu ka ndodhur edhe me numrin dhe identitetin e shteteve të lëkundura. “Akti për të Drejtat e Votimit, ka pasur një ndikim të madh në të drejtën e votës për afro-amerikanët, të cilët nuk mund të votonin deri 50 vjet më parë në vende si Teksasi, Karolina e Veriut dhe Xhorxhia”- thotë Shulc.

Shtetet e lëkundura në presidencialet e këtij viti

Në zgjedhjet presidenciale të vitit 2016, Donald Trump, fitoi përmes Kolegjit Zgjedhor në 6 nga 10 shtetet më të lëkundura. Këtë vit fushëbetejat e mundshme midis Xho Bajdenit dhe Donald Trumpit mund të jenë Arizona, Florida, Xhorxhia, Ajoua, Meini, Miçigani, Minesota,Nebraska, Nevada, Nju Hempshajëri, Karolina e Veriut, Ohajo, Pensilvania dhe Uiskonsin. / bota.al

Shumë shpejt pasi mbërrita në Nju Jork si refugjate në moshën 11-vjeçare, unë u bëra një amerikane krenare dhe mirënjohëse. Më vonë, si diplomate e SHBA-së, unë promovova një model nëpër botë si institucionet demokratike amerikane dhe procesin e nderuar zgjedhor.

Miqtë e mi të huaj, ishin dakord më këtë konstatim. Kur njerëzit shihnin SHBA-në, u pëlqente në përgjithësi ajo çfarë ndodhte këtu. Ato kohë të lumtura, duken sot shumë të largëta.

Për shkak të marrëzive të një presidenti të llastuar dhe shumë arrogant, demokracia amerikane është zhvlerësuar dukshëm në sytë e botës. Duke ndjekur debatin e fundit midis Donald Trump dhe sfidantit të tij demokrat, Xho Bajden, mu duk sikur isha bllokuar brenda një vullkani që po shpërthente, me një qen të lehte pa pushim.

Një president që pretendonte se përfaqësonte rendin dhe ligjin, refuzoi të respektonte rregullat e debatit, që i kishte pranuar më herët shtabi i tij elektoral. Gjithashtu ai refuzojë të dënojë aktet e fanatizmit racor, apo të premtojë se do të njohë rezultatin e zgjedhjeve, pavarësisht se cili do të jetë ai.

Dhe bazuar në rekordet e tij të mëparshme, asgjë nga ato që u panë në atë debat nuk ishin befasuese. Pak orë më vonë, Trump dhe disa njerëz pranë tij rezultuan pozitivë me koronavirusin e ri. Sërish, as kjo nuk ishte shumë e habitshme, po të kesh parasysh qëndrimin shpërfillës të administratës aktuale ndaj pandemisë.

Më pas pati një përpjekje tepër të pahijshme nga zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë, për ta portretizuar shefin e tyre si një hero që e kishte “mundur” virusin, edhe pse me ndihmën e një ekipi mjekësor elitar dhe ilaçeve eksperimentale.

Mesazhi i zotit Trump – se askush nuk duhet të ketë frikë nga virusi – kundërshtohet nga eshtrat e mbi 1 milionë të vdekurve deri më tani. Tani amerikanët janë gati të zgjedhin një udhëheqës për 4 vitet e ardhshme. Nuk ka një shfaqje më të mirë të demokracisë sesa zgjedhjet.

Por këtë vit ekziston edhe potenciali për një përçarje me pasoja serioze. Dhe në mesin e arsyeve përfshihet sfida e votimit të sigurt në mesin e një pandemie, barra logjistike e trajtimit të një numri të madh të fletëve të votimit që mungojnë, probabilitetin që agjentët e huaj dhe të brendshëm të synojnë të njollosin procesin duke përhapur gënjeshtra, dhe përpjekjet e vetë presidentit Trump për të minuar besimin publik tek institucionet demokratike.

Duke pretenduar se zgjedhjet do të manipulohen në dëm të tij, Trump po mbjell me qëllim “farërat” e kaosit, duke përfshirë mundësinë e përplasjeve të dhunshme gjatë Ditës së Zgjedhjeve, dhe një kacafytje të gjatë gjyqësore pas saj.

Nëse rezultati do të jetë tepër i ngushtë, fituesi mund të mos dihet për javë të tëra, dhe ka të ngjarë që procesi të cilësohet si i manipuluar nga njëra apo tjetra palë. Asnjë proces zgjedhor nuk zhvillohet në mënyrë të përsosur, dhe mosmarrëveshjet rreth fletëve të votimit janë të zakonshme.

Por këtë herë Trump do të përpiqet ta zmadhojë çdo lloj problematike sado të vogël, duke e bërë atë pjesë të një komploti të madh që po kurdiset kundër tij. Dhe ka disa në të majtën ekstreme, që janë të aftë të mendojnë në të njëjtën mënyrë.

Në fund, mosmarrëveshjen mund të zgjidhen nga Gjykata e Lartë, e cila për mbështetësit e Bajden është e njëanshme në favor të republikanëve. Sigurisht, ka gjasa që rezultati të jetë mjaftueshëm i thellë në favor të njërit prej kandidatëve, sa që t’i bëjë të parëndësishme ankesat partiake.

Dhe unë shpresoj të ndodhë diçka e tillë. Por ne duhet të përgatitemi për më të keqen, dhe në këtë rast ia vlen të kujtohen 3 fakte. Së pari, procedurat për votimin janë zhvilluar gjatë shumë viteve, dhe ato janë bazuar në udhëzimet e ekspertëve jo-partiakë:një manipulim në shkallë të gjerë i zgjedhjeve është tejet i pamundur, por dhe po ndodhi do jetë relativisht i lehtë për t’u zbuluar.

Së dyti, disa anomali janë të pashmangshme, por gjithashtu të rikuperueshme, dhe ato nuk duhet të diskreditojnë të gjithë procesin. Së treti, pavarësisht se sa i sinqertë dhe efikas është numërimi i votave, akuza për manipulim sigurisht që do të ketë në mediat sociale, por edhe nga elementet partiake të medias.

Me apo pa zjarre të vërteta, do të ketë me siguri shumë tym. Dhe u takon udhëheqësve të përgjegjshëm në të dyja partitë dhe profesionistëve të ligjit, akademikëve dhe gazetarëve, që t’i ndihmojnë qytetarët të ndajnë faktet nga ekzagjerimet dhe gënjeshtrat.

Sa më të përgatitur të jemi për këtë lloj konfuzioni, aq më mirë mund t’i kundërvihemi tij. Shpesh më kanë pyetur se sa kohë do të duhet për të riparuar dëmet e shkaktuara nga administrata aktuale ndaj pozitës globale të SHBA-së. Sigurisht, vendi ynë nuk mund të zhbëjë përvojën e përfaqësimit nga Trump. Ashtu si një tufë elefantësh që lënë pas gjurmët e tyre aty ku kalojnë, po kështu do të ndodhë edhe me ekipin e Trump.

Nëse zgjidhet president, Xho Bajden do të trashëgojë një vend me një ndikim të zvogëluar në botë, për shkak të kërkimit të “madhështisë” nga paraardhësi i tij në të gjitha vendet e gabuara.

Detyra e presidentit të ri do të jetë shumë sfiduese:të sigurojë aleatët për angazhimin e SHBA-së ndaj tyre; të rivendosë udhëheqjen e SHBA-së mbi ndryshimin e klimës dhe shëndetin global; të krijojë koalicione efektive për të kontrolluar ambiciet e Kinës, Rusisë dhe Iranit; dhe të rivendosë imazhin e SHBA-së si një kampione e demokracisë.

A është Bajden dhe ekipi i tij në lartësinë e kësaj sfide? Me ndihmën e atyre që ende i urojnë SHBA-së më të mirë, përgjigja është sigurisht po. A do të kenë ata shansin që ta bëjnë këtë? Kjo do të varet nga mënyra sesi qytetarët amerikanë, do ta shohin qëllimin dhe karakterin e kombit të tyre.

A ka vizioni i tyre ndonjë ngjashmëri me vendin e sigurt, të hapur ndaj botës, që e mirëpriti familjen time në vitin 1948? Apo koha e ka ngushtuar kaq shumë perspektivën popullore, dhe e ka ngatërruar aftësinë tonë për të dalluar të vërtetën nga gënjeshtrat, dhe që SHBA-ja me të cilën unë rashë dikur në dashuri, i përket tashmë historisë? Për mirë apo për keq, së shpejti do ta mësojmë përgjigjen.

Shënim: Madeleine Albright, ish sekretare amerikane e shtetit në vitet 1997-2001, dhe autore e librit “Ferri and destinacione të tjera:Kujtimet e shekullit XXI” / FT – Bota.al