Nga Mero
Baze
Eliminimi i Qassem Soleimani, gjeneralit
iranian, që diktonte me luftë dhe ushtarë në terren, politikën e jashtme të
Iranit në Lindjen e Mesme, duke udhëhequr trupa në Irak e Siri dhe duke qenë
udhërrëfyes i organizatave terroriste në rajon, është një nga ato ngjarje që
mund ta ndryshojë thellë historinë e paqes në Lindjen e Mesme, dhe raportet e
saj me SHBA.
Me eliminimin e tij, SHBA ka goditur asetin më
të fort të kundërshtarëve të saj dhe e vendosur kjo në kontekstin e një
agresioni të mundshëm kundër saj, nën drejtimin e ish gjeneralit famëkeq në
Irak, kjo ngjan të ketë qenë dhe zgjidhja e vetme.
Reagimet që pasuan eliminimin e gjeneralit
Qassem Soleimani nga Evropa, si aleate e SHBA dhe vendet e tjera të botës,
natyrisht nuk pritet të jenë njëjta. Kina dhe Rusia kanë qëndrime distancuese ndaj
ngjarjes, ndërsa evropianët, ashtu siç u shpreh Sekretari i Shtetit Mike
Pompeo, “nuk kanë qenë aq të dobishëm sa unë dëshiroj që ata të mund të jenë”
në këtë rast.
Por ajo që bën përshtypje, është një përpjekje
për t’u tallur me liderët shqiptarë në rajon dhe Shqipëri, të cilët mbështetën
sulmin, përveç Presidentit Ilir Meta.
E di që ngjan paksa qesharake të thuash që
SHBA në këtë rast, ka mbështetjen e Hashim Thaçit, Edi Ramës, Lulzim Bashës,
Ramush Haradianj etj, sidomos ne, që problemin me këta liderë nuk kemi a
mbështesin a jo SHBA, po sillen me ne.
E di që duket si servilizëm apo si përpjekje
për tu dukur proamerikanë. Por në fakt nuk është ashtu.
Pas SHBA, Shqipëria është vendi me rrezikun më
të lart për tu prekur nga armiqësia e Iranit, pasi ajo ka strehuar nën kujdesin
e SHBA, opozitën iraniane në vend.
Ky është një vendim konsensual i politikës
shqiptare, që nis me vizitën e Hillary Klinton në Tiranë, në kohën që ishte
kryeministër Sali Berisha më 2012, e vazhdon me John Kerry në kohën që ishte
Edi Rama. Është bërë me vetëdije si një shërbim ndaj aleatit tonë të madh,
SHBA.
Të gjithë
liderët perëndimorë, apo aleatët e SHBA, kanë luksin të jenë të afërt me
SHBA, ose të distancuar prej saj, të jenë të moderuar, apo të matur në
deklaratat e tyre, por liderët shqiptarë janë të dënuar të jenë qartazi me SHBA
dhe më fort se kurrë, afër saj në këtë histori, pasi jemi pjesë e të njëjtit
rrezik.
Pas qytetarëve amerikanë, qytetarët shqiptarë,
janë po aq të rrezikuar në Shqipëri dhe në botë, nga agresioni i Iranit. Ne i
kemi shpëtuar një sulmi vdekjeprurës një vit më parë, fal shërbimeve sekrete amerikane dhe mund të
ndeshemi sërish me rreziqe të tilla. Në krye të atij sulmi qëndronte pikërisht
gjenerali famëkeq që tashmë u vra.
Nuk e di çfarë e pengon Ilir Metën si
President i Shqipërisë të shprehë dhe ai mbështetjen për SHBA, pavarësisht se
personalisht ndjehet në luftë me SHBA. Ndoshta mund ta bëjë në orët në vazhdim.
Jo se ka ndonjë rëndësi për SHBA, por ka rëndësi që të jetë në palën e
shqiptarëve që ndjehen të rrezikuar vërtetë nga kjo histori.
Ai është i lirë të sulmojë SHBA si vend që
ndërhyn në punët e brendshme të Shqipërisë, që dikton Reformën në Drejtësi, që
mbështet 30 qershorin, apo gjithë çfarë SHBA bën në Shqipëri. Nuk e ka penguar
njeri dhe kur e ka bërë. Por ky nuk është rasti, pasi hallet e Ilir Metës dhe
hallet e Shqipërisë, janë të ndryshme.
Shqipëria përveçse është pjesë e koalicionit
të SHBA që ka çliruar Irakun dhe është ende prezente aty, ka një raport
specifik me këtë histori. Shqipëria dhe SHBA janë dy vendet që menaxhojnë
opozitën iraniane dhe strehojnë atë fizikisht.
Shqipëria e ka të ndaluar të jetë neutrale në
këtë histori, jo se i duhet SHBA-s, por se na duhet SHBA-ja. Ne e kemi prishur
këtë neutralitet duke u bërë aleate e SHBA në këtë betejë. Nuk di të kemi
ndonjë vendim tjetër si shtet për tu dukur të distancuar nga SHBA apo të
moderuar. Nuk është koha të tallemi me Ramushin, Hashimin, Ramën apo Bashën pse
mbështesin sulmin e SHBA. Ata dhe nëse nuk duan, janë të dënuar të jenë në krye
të luftës që ka nisur aleati i tyre, ndryshe janë dezertorë të saj. Jemi ne që
na duhet SHBA në këtë histori të re. Nuk i duhemi SHBA.
Liderët tanë mund të duken të këqij, kur
përdorin SHBA për hallet e tyre të brendshme, por n ë këtë rast, nuk është se
po i kompenson njeri personalisht.
Në këtë kohë ata janë thjeshtë ushtarë të SHBA
, rol për të cilin I kemi pranuar si
udhëheqës politik.
SHBA nuk është aleat vetëm për ditë të mira,
por dhe për ditë të tilla. Nuk na duhet vetëm për të çliruar Kosovën, apo për
të na mbrojtur nga rreziqet në rajon, por dhe për të qenë me të përballë
rreziqeve të tilla.
Nuk ndjej kurrfarë pështirosje për liderët
tanë që sot ngjajnë si “servilë” të SHBA. Thjeshtë e shikoj si detyrë të tyre.
Bëhet fjalë për një ngjarje që e kemi rrezikun tek dera, pasi po aq të
rrezikuar sa SHBA, janë sot dhe qytetarët shqiptarë.
“Pacifistë” si Ilir Meta dhe shokët e tij, që
ende mbajnë në duar molotovët kundër 30 qershorit, që ua la në duar SHBA, pasi
ishte gati t’i vinin zjarrin Shqipërisë për karrigen e tyre më 30 qershor, janë
për t’u përbuzur. Pale kur dëgjon sot, që dhe LSI i ka mbështetur shpresat tek
gabimet e Ramës në politikën jashtme për të ardhur në pushtet.