Nga Skënder Minxhozi
Kush është mërzitur me sherrin Meta-Rama në Tiranë, le të hedhë një sy në Prishtinë. Pak orë më parë Presidenti Thaçi nisi dy ftesa drejt selisë së Vetëvendosjes, në adresë të kreut të lëvizjes Albin Kurti, me qëllim që t’i jepte mandatin e krijimit të qeverisë së re. Të dyja ftesat u refuzuan nga Kurti, në mesin e një shkëmbimi mesazhesh në distancë mes dy selive.
Thelbi i këtij cic-mici qëndron tek afati për krijimin e qeverisë, i cili fillon me dorëzimin e mandatit nga Presidenti, për kryeministrin e ri. Nuk përbën më lajm që dy partitë fituese të zgjedhjeve të 6 tetorit, Vetëvendosja dhe LDK, nuk arrijnë të gjejnë prej javësh një pikë-takimi për postin e presidentit, çka ka bllokuar edhe formimin e kabinetit të ri qeveritar.
Në këtë mes, sherri artificial për “Shengenin ballkanik” të mbajtur në Tiranë, ka qenë një “dalje emergjence” për krizën politike kosovare, pasi ka shërbyer për të shfryrë indirekt tensionin e moskrijimit të qeverisë së re. Është një gjë e njohur që shqiptarët e kanë përdorur dendur të shkuarën, për të justifikuar të tashmen problematike, apo edhe mungesën e një të ardhmeje. Jemi qarë për armiqtë historikë, për pabesitë e rrengjet që na kanë punuar, duke fshehur pas tyre pazotësitë tona.
Një pazotësi e tillë bërtitëse është ulur këmbëkryq në të dyja anët e kufirit që ndan shqiptarët. Në Tiranë, prej fillimit të vitit që po mbyllet, në Prishtinë prej fillimit të tetorit. Në shkurt opozita e Tiranës dogji mandatet parlamentare, më pas braktisi zgjedhjet lokale dhe tërmeti shkatërrimtar i 26 nëntorit e gjeti Shqipërinë me gjysmën e klasës politike “në kafene”. Në vend që thelbi i një sistemi demokratik, balancimi mes krahëve politikë dhe institucioneve, të prodhonte më shumë energji dhe ide për të tejkaluar goditjen e rëndë natyrore, tani kemi politikanë që bredhin rrënojave, pa mundur t’i japin formë një vizioni të qëndrueshëm përtej vitit ku ndodhemi. Është e vërtetë se qeveria ka përsipër biznesin e drejtimit të punëve, por është po aq e vërtetë se nevojitet sot më shumë kurrë pala që bën oponencë brenda institucioneve ku do të marrë formë rindërtimi i Shqipërisë së mesme të plagosur rëndë nga tërmeti.
Në Prishtinë fabula është e ndryshme, por rezultati është i përafërt. Bataku politik në të cilin noton Shqipëria prej muajsh, mesa duket u transferua pjesërisht edhe në Kosovë, ku zgjedhjet e lavdërueshme që u mbajtën, u ndotën nga kalkulimet meskine të partive që u ulën të ndajnë tortën e fitores. Aktualisht eksponentë të Vetëvendosjes akuzojnë publikisht partnerin LDK, se ndoshta po shtyn drejt prishjes së negociatave me Albin Kurtin, duke i shkelur syrin PDK, e cila qe humbësja e madhe e zgjedhjeve. Një akuzë e rëndë, që nuk shtyn drejt zgjidhjes së krizës.
Në këtë sfond të maisur krize politike, është e natyrshme se gjithçka përdoret, gjithçka politizohet dhe kthehet në objekt propagandë. Edhe tërmeti i 26 nëntorit, edhe Samiti i Tiranës. Për shumëkënd tingëllon e panatyrshme sesa mllef dhe ngrefosje false nacionaliste, ngjalli takimi i Tiranës. Këto ditë mediat kanë evokuar, teksa transmetonin pamjet e shtrëngimit të duarve mes Ramës dhe Vuçiç, sesi të njëjtën gjë e kanë bërë edhe Thaçi, edhe Haradinaj edhe Pacolli e të tjerë kohë më parë. Kur Daçiç pinte kafe në mes të Prishtinës, apo kur Vuçiç darkonte me Thaçin në Bruksel a Vjenë, gjithçka konsiderohej “biznes normal”.
Ka vend të pyetet sot, kur “furtuna në gotë” e gjelave të patriotizmit nuk po fashitet ende, se cilat janë arsyet e gjithë kësaj potereje. Çfarë po mundohet të fshihet pas këtij afshi të shëmtuar dhe të manipuluar nacionalist?!
Përgjigja për këtë pyetje qëndron tek situata që kalojnë dy shtetet shqiptare. Dhe meqë për tërmetin nuk akuzohet dot qeveria Rama, tehu i kritikave është fokusuar tek Samiti i Tiranës. I cili është kthyer në kokën e turkut për të justifikuar të gjithë humbësit. Bashën, Berishën e të tjerët këtej kufirit, por edhe humbësit e fitimtarët e 6 tetorit në Kosovë, që duan t’i gjejnë një diçiturë fatit të tyre elektoral ose post-elektoral.
Plagët e të shkuarës dhe abuzimi me to, nuk mund të jenë një armë e sigurtë për çdo kohë. Sherri politiko-mediatik për takimin e Tiranës, është një konflikt pa popull. Është një kalkulim i thatë njerëzish të mllefosur me veten apo me Edi Ramën, që duan të krijojnë një fabul. Dhe që si çdo fabul që s’ka popull prapa, është e destinuar të kalojë pa lënë shumë gjurmë.