Nga Astrit Patozi
Kosova votoi qartësisht për ndryshimin, por zgjedhjet po harrohen që kur u mbajtën dhe vendi ende nuk po e ka qeverinë e re. Tashmë euforia triumfaliste e çasteve të para, plot me patos patriotik dhe entuziazëm futurist, i ka lënë vendin kalkulimeve të rëndomta pragmatiste, por edhe shndërrimi gradual i poezisë në prozë nuk duket se po ndihmon shumë.
Uroj shumë që zgjidhja të gjendet sa më shpejt, mundësisht në ditët e mbetura të këtij viti, ndonëse shenjat nuk janë shumë të mira. Ndërkohë, edhe me kaq sa po ndodh, ne të gjithë e kemi marrë të plotë mesazhin.
Është shembulli më elokuent për të parë dhe kuptuar se e keqja ka shkuar shumë larg në këto viset tona arbnore. Ku, me sa duket, edhe vullneti i shprehur pastër i sovranit, është i pamjaftueshëm për ta shkundur nga rrënjët statuskuonë. Që do të thotë se ai mund të plotësohet vetëm atëherë, kur nuk bie ndesh me interesat dhe me llogaritë e politikës së vjetër ballkanike.
Në Kosovë sot gati sa nuk po thonë që nuk duhet të ndryshojë politika nga vota e popullit, por vullneti i këtij të fundit duhet korrigjuar që të përshtatet me hallet e udhëheqësve të vet. Aq e fortë dhe këmbëngulëse është rezistenca për të mos lëshuar asnjë centimetër nga llogoret e politikës arkaike, edhe pse ajo është përgjegjëse për të gjitha dështimet dhe mossukseset e shtetit më të ri të Europës.
E pra, e gjitha kjo po ndodh në Kosovë, pas një palë zgjedhjesh çliruese, të cilat u panë gjerësisht që mund të shërbenin si frymëzim edhe për të tjerët. Përfytyro çfarë bëhet në këtë Shqipërinë tonë të lodhur, ku nuk ndjehet të fryjë as edhe një fllad i lehtë për të konsumuar qoftë edhe aktin e parë të ndryshimit: për të pasur zgjedhje normale dhe të pakontestuara, që prodhojnë një rezultat ndëshkues për politikanët e korruptuar.
Në Tiranë sot flitet për gjithçka tjetër, përveçse për një reformë të thellë zgjedhore, e cila ishte, jo vetëm një nga kushtet e forta të Bundestagut për Shqipërinë, por do të ishte edhe parakushti themelor për të shpresuar realisht se mund të kishim zgjedhje normale në vitin 2021 (sepse këtë gjoja kërkesën e ndonjë opozitari për zgjedhje të parakohshme nuk e besoj fare).
Qofsha i gabuar, por nuk kam as më të voglën pritshmëri për një reformë apo marrëveshje të qenësishme, që do të hapte një kapitull të ri për shtetin e së drejtës dhe të rendit demokratik në këtë vend. Sepse e shikoj dhe ndjej që nuk ka asnjë grimë vullneti për të prishur qetësinë e sistemit të kalbur të kryetarokracisë, i cili shërben si gjenerator për korrupsionin, arrogancën, padrejtësinë dhe abuzimin e frikshëm me pushtetin në Shqipëri.
Sot ka më shumë vlerë dhe merr më shumë vëmendje debati për fituesen e Festivalit të Këngës në RTSH apo rrahjen e Laert Vasilit, sesa perspektiva tmerrësisht e zymtë e Republikës sonë, e cila edhe kështu siç është, mezi po mbahet në këmbë.
Të më falin patriotët e xhindosur në të dy anët e kufirit nga Mini-Shengeni Ballkanik, por edhe nëse ai është realisht një problem, jam i bindur se do të kishte qenë gabimi më i vogël i Edi Ramës dhe i kësaj qeverie në këtë kohë qameti dhe tërmeti për Shqipërinë.
Ndaj edhe më vjen të qesh kur dëgjoj dhe lexoj optimistë romantikë, të cilët i tregojnë publikut ëndrrat e tyre me një Shqipëri të lulëzuar, që po lind gërmadhash, herë duke e lidhur këtë me mrekullitë që do të ndodhin pas ngritjes së SPAK-ut, e herë me vendime që janë marrë në kancelaritë më të fuqishme të botës për të shpëtuar shqiptarët nga pengmarrësit e tyre.
Shihni Kosovën sot për ta kuptuar më mirë Shqipërinë nesër! Atje, edhe pse e kanë bërë gjysmën e rrugës, çfarë nuk po heqin për të dalë në breg (gjithmonë nëse do t’ia dalin). Ndërkohë ne jemi ende shumë larg hallit të tyre, sepse nuk kemi bërë as hapin e parë, të paktën për të shpresuar në zgjedhje të pranueshme, që mund të sillnin ndryshimin.
