Titulli “Çfarë???” që kishte zgjedhur gazeta gjermane “Stern” tregon më së miri reagimin që pati i gjithë Bashkimi Evropian pas zgjedhjes së Boris Johnson si kryeministër i Britanisë së Madhe.
Ndërkohë që amerikanët duken më pak të befasuar me kryeministrin e ri britanik (e kanë një të ngjashëm në shtëpi), evropianët nuk kishin as më të voglën ide se kush është me të vërtetë Johnson.
Në gjithë Evropën, reagimi ndaj ngjitjes së tij në zyrën më të lartë politike të Britanisë ka qenë shënuar më shumë nga humori sesa shqetësimi lidhur me atë që mund të sjellë mandati i tij. Nga Brukseli në Berlin, të gjithë duket se kanë një listë “me pamjet më qesharake të tij”.
Disa nga mediat madje bënë artikuj komplet jo relevant për ballinë, duke ironizuar keq me zgjedhjen e liderit të “pothuajse të divorcuarës”, Britanisë.
Ndërkohë që evropianët kanë qeshur pa masë me gafat e Donald Trump, ata respektuan (nga frika) fuqinë e zyrës së tij. Por askush nuk ka frikë nga Johnson.
Nuk është që nuk ka pasur të tillë edhe më parë. Evropa pati një peizazh politik të shtruar nga Silvio Berluskoni, dhe së fundmi Viktor Orban, një stil edhe më i egër se ai i Johnson-it.
Sfida e tij më e madhe përballë BE-së në javët dhe muajt e ardhshëm do të jetë prova vendimtare që do ta shfaqë edhe më shumë repertorin e tij.
Por meqë Johnson është person politik me përvojë prej dekadash, tallja ndaj Johnson mund të zbulojë së shpejti se objektivat e humorit të tij megjithatë nuk mund ta shkojnë përtej shakave. Brexit-i është shumë serioz.
Pas shumë vitesh qeshje me të, evropianët thjesht nuk e marrin Johnson seriozisht. Në këtë fazë, është e vështirë të imagjinohet se çfarë mund të ndryshojë mendjet e tyre.
Megjithëse Britania mbetet një lojtar kyç strategjik brenda Evropës, kjo mbështetje varet nga të dyja anët e Kanalit.
Pas konfiskimit të një tankeri të naftës me flamur britanik nga Irani javën e kaluar, për shembull, Britania u përgjigj duke thirrur për një forcë detare evropiane për të mbrojtur rrugët e detit në Ngushticën e Hormuzit. Pra, nuk qenka edhe aq “divorc”
Kur është fjala për ekonominë, Britania është shumë më e varur nga BE-ja sesa anasjelltas.
Kjo është arsyeja pse përgjigjja e Evropës ndaj kërcënimit të Johnson-it për të lënë BE ka qenë një “hidhërim i sjellshëm dhe i matur”.
Në mos për tjetër, zgjedhja e Johnsonit si kryeministër do të bëjë më të lehtë që udhëheqësit e BE-së që t’i përmbahen zotimeve, duke refuzuar të lëvizin nga kushtet e marrëveshjes që kanë negociuar me Theresa May, paraardhësen i tij.
Çfarëdo qofshin të metat e saj si kryeministër, May, ndryshe nga Johnson, gëzonte një reputacion në mesin e liderëve evropianë si një ndërmjetëse e ndershme dhe me parime.
Duke pasur parasysh rolin udhëheqës që Johnson e luajti në fushatën e Brexit dhe vazhdimin e tij të vazhdueshëm të BE-së, udhëheqësit evropian jo vetëm që nuk e besojnë kryeministrin e ri, por më shumë e përçmojnë atë.
Rreziku nga hendeku i kredibilitetit të Johnson mund të nxisë udhëheqësit e BE të nënvlerësojnë gatishmërinë e tij për të mbaruar punë me Brexit, duke shkaktuar një reaksion zinxhir, potencialisht katastrofal.
Përkrahësit e Johnson-it parashikojnë se ai do të ngrihet mbi sfidat historike me të cilat përballet Britania, ashtu si idhulli i tij, Winston Churchill. Ashtu si Johnson, Churchill u prit me skepticizëm të thellë kur u bë kryeministër. Ai shihej si një “send i lirë dhe i pamatur”.
Por as armiqtë politikë të Churchill nuk dyshuan bindjen e tij ndaj idealeve. Në rastin e Johnson, është e vështirë për të gjetur këdo që mendon se ai ka qoftë edhe një ideal.
Edhe nëse talenti prej humoristi i Johnson i ka sjellë atij vëmendjen dhe çelësat e Downing Street, liderët e Evropës janë të vendosur që të vazhdojnë të qeshin.
Me rrethanat në të cilat gjendet vendi, Evropa po qesh mirë, pasi po qesh e fundit! /Politico.eu
