Të gjithë ata që mendojnë se Ilir Meta e komplikoi krizën politike, I bien kot më qafë. Merita e vetme e Ilir Metës është që e qartësoi krizën politike.
Kjo krizë është ngjizur qysh në fillim si një lëvizje e përbashkët e Sali Berishës dhe Ilir Metës, njëri duke përdorur opozitën dhe tjetri institucionin e Presidentit për të prodhuar një kaos dhe destabilizim të vendit, me qëllim që kriza të negociohej me Ata, dhe Ata të merrnin garancinë e duhur që nuk do ti prek më askush.
E gjithë kjo ka filluar si krizë paniku në Korrik të vitit 2016, ndërkohë që po përpëliteshin të votonin Reformën në Drejtësi. Rezistenca e tyre ndaj reformës ishte shembullore, e guximshme dhe historike për parti që janë shpallur formalisht pro perëndimore.
Beteja më e madhe gjatë reformës u bë kundër pranisë së ndërkombëtarëve në mekanizmat e vendimarrjes së institucioneve të Vetingut dhe vazhdoi pas miratimit të reformës me sabotimin e ngritjes së institucioneve për aq sa kishin mundësi.
E nisur si krizë paniku dhe e vazhduar si panik I thelluar, kur askush nuk u ofroi një Pazar që ata do të ishin të përfillur, ose të siguruar se nuk do tu ndodhte gjë, u shkua drejt zgjedhjeve të vitit 2017, kur Lulzim Basha tentoi tu ik nga kontrolli, nën shpresat se do të bënte një qeveri të përbashkët me Edi Ramën dhe do ishte faktor në negocimin e fatitë të tyre. Prat ë bëhej shefi I tyre.
Fati e desh që as ai të mos faktorizohej pas zgjedhjeve si humbës, dhe Sali Berisha I vuri atij zgjedhën në qafë, duke e detyruar të ishte kryetar formal I PD, edhe më tutje, me kusht që tani të mos bënte asgjë pa leje.
Prej vitit 2017, Shqipëria po duron talebanizmin e dy liderëve politik Sali Berisha dhe Ilir Meta, njëri duke shpuar me hosten, “kaun që i ka vënë të tërheq parmendën”, Lulzim Bashën dhe tjetri në Presidencë duke bërë çështë e mundur të destabilizoj vendin duke shkelur rregullisht kushtetutën, që nga dekretimet e ministrave, pengesën për reformën dhe tani me daljen jashtë kontrollit, duke tentuar tu heq shqiptarëve që duan të votojnë më 30 qershor, të drejtën e tyre. Nesër ose pasnesër, mund të bëj dhe marrëzira më të mëdha, por nuk është për tu shqetësuar.
Ajo që kanë tre vjetë që presin Sali Berisha dhe Ilir Meta, është thjeshtë që dikush tu trokas në derë dhe tu jap garanci, ose ti quaj faktor. Por në vend të garancive ata kanë provuar pasigurinë.
Kur Sali Berisha filloi të provokoj daljen nga parlamenti dhe djegien e mandateve, duket se në vend të posterit që tu troskte në derë, për Pazar, u trokiti posteri që i dha lajmin për të qenë person I padëshiruar për të vizituar SHBA. Më pas kjo ju përsërit numurit 2 të LSI, si një mesazh I qartë për Ilir Metën në Presidencë. Kjo ishte dhe pika e ujit, që zbrazi gotën.
Tani, shpresa e fundit e Sali Berishës dhe Ilir Metës është të destabilizojnë situatën, të shkatërrojnë zgjedhjet dhe të justifikojnë një dhunë të komanduar në vend, një lloj terrorizmi politik, me shpresë se dikush nga Uashingtoni ose Brukseli, do të trokas tek ata, duke u thënë që gabuam që nuk u morëm me ju që në fillim.
Kjo është e vetmja shpresë e tyre. Dhe kjo vjen pasi Lulzim Basha ka marrë paralajmërime të qarta se nëse prek zgjedhjet do të jetë personalisht në listat e zeza të përjetëshme të SHBA dhe nëse do të ishte në SHBA , do të ishte arrestuar për molotovët. Ilir Meta po ashtu besoj e ka marr mesazhin pas vizitës së gruas së tij në Uashington, nëse ushqen dhunën dhe destabilizon institucionet.
Problemi që Sali Berisha dhe Ilir Meta kanë sonte, nesër në drekë, pasnesër, më 30 Qershor e më pas, është nëse do të kenë mundësi të bëhen faktorë destabilizimi.
Nëse jo, ata së paku duan të bëhen heronjtë e dstabilizimit. Gjestet e hapura kundër kushtetutës, ç’dekretimi I zgjedhjeve, I panjohur në historinë botërore, kërcëniemt qesharake se do të shpërndaj parlamenitn, apo do vras veten si Allende, janë të gjitha përgatitje për të krijuar një kazus, për atë që mund tu ndodh, kur asgjë të mos bëjnë. Kur drejtësia dhe parlamenti të filloj të merret me ta, kur të shkarkohet nga presiddnt dhe ti dorzohet drejtësisë, kur “Bin Laden”-i I PD të dal nga shpella, me barrela drejt qelisë, dhe vendi ti kthehet normaliteti, ata duan së paku të thonë se po ndëshkohen dhe sakrfikohen, jo se kanë vjedhur dhe kanë vrarë, por se tentuan të përballen me Perëndimin
Dhe kjo është një aspiratë legjitime e tyre, që mund t’ia plotësojnë vetes. SHBA, Bashkimi Evropian, qeveria shqiptare, parlamenti, KQZ dhe çdo institucion tjetër në vend, duhet ti injorojnë këto gjeste skizofrenike, të njerëzve të dëshpëruar që ndjehen të pasigurtë. Duhet ti lëmë në fatin e tyre. Çështja e zgjedhjeve është një çështje që e zgjidh KQZ, ndërsa çështja e presidentit, një çështje që e zgjidh parlamenti. Çështjen e futjes së tyre në histori si heronjë që po sakrifikohen në pritje të një pazari, nuk e ka në dorë as qeveria, as parlamenti, as SHBA dhe askush tjetër. Ai është një fiksim I tyre, të mësuar që gjithë jetën, sa herë kanë qenë afër humnerës, dikush u ka dhënë një dorë. Këtë rradhë nuk do të ketë dhe gjithë dëshpërimin dhe paranojën e tyre, merreni me qetësi. Nuk është problem I shqiptarëve, por problem I atyre që duan tu nxijnë jetën shqiptarëve, për të zbardhur të shkuarën e tyre. Nuk I ndihmojmë dot më.
