Zgjedhësit në Britaninë e Madhe janë gati të zgjedhin kryeministrin e ri. Por në këto zgjedhje jo të gjithë do të thonë fjalën e tyre. Në fakt vështirë se ndokush e bën.
Nga një grup prej 160,000 njerëz, vetëm 0.2% e elektoratit do të zgjedhë liderin e ardhshëm të shtetit me afërsisht 67 milionë njerëz.
Kjo për faktin se në Britaninë e Madhe kur një kryeministër jep dorëheqjen, siç ndodhi në rastin e May, nuk është e nevojshme që të mbahen zgjedhje të përgjithshme.
Në sistemin parlamentar të vendit, Kryeministri është zakonisht kreu i partisë më të madhe në parlament. Në qoftë se ka një ndryshim të personit në krye të partisë, kryetari i ri partisë merr automatikisht çelësat për Downing Street 10 (godina e qeverisë).
Në rastin konkret njerëzit që do të zgjedhin midis Boris Johnson dhe Jeremy Hunt janë gjithsej 160,000 anëtarë të Partisë Konservative, të cilët kanë nisur të votojnë këtë fundjavë.
Konservatorët kanë një reputacion që janë jashtë realitetit për shkak se janë të pasur.
“Perceptimi klasik i burrave të moshuar të vjetër në pantallonat e kuqe që kërkojnë ditët e mira të vjetra nuk kanë kuptim. Ju keni përbërje shumë të ndryshme të anëtarësimit në Angli, Uells, Skoci dhe Irlandë Veriore”, thotë Lauren McEvatt, një anëtare e partisë konservatore dhe ish këshilltare speciale.
Boris Johnson është duke mohuar realitetin e Brexit
Megjithatë, ndërsa ata mund të jenë një grup i ndryshëm në aspektin e prejardhjeve dhe qasjes së tyre, ata janë larg përfaqësimit të Mbretërisë së Bashkuar në 2019. “Ata janë kryesisht të bardhë, të mesëm dhe të qetë”, thotë Tim Bale, profesor i politikës në Universitetin Queen Mary dhe bashkëautor i librit të ardhshëm “Footsoldiers: Anëtarësimi i Partisë Politike në shekullin e 21-të”.
“Janë gjithashtu 97% të bardhë britanikë, ndërsa rreth 15% e njerëzve në vend janë nga një sfond i pakicave etnike. Ata janë gjithashtu kryesisht meshkuj”, thotë Bale.
Pikëpamjet e tyre politike janë në kundërshtim me kombin në përgjithësi – dhe madje edhe me ligjvënësit konservatorë të ulur në Dhomën e Komuniteteve. “Janë mjaft tradicionalistë”, shpjegon Bale. “Nëse shikoni qëndrimet e tyre mbi emigracionin, drejtësinë dhe arsimin, ata janë socialisht shumë të djathtë”. Krahasojeni këtë me anëtarët konservatorë të parlamentit, të cilët kryesisht votuan në favor të legalizimit të martesës homoseksuale dhe të fushatës kundër Brexit, dhe ju do filloni të shihni litarin e tendosur në të cilin Johnson dhe Hunt duhet të ecin në mënyrë që të fitojnë partinë e tyre, dhe të mos armiqësojnë 98.8% të zgjedhësve në vend.
Sigurisht që çështja më e rëndësishme tani në Britani është Brexit.
Dhe kjo ka qenë një çështje që ndan konservatorët për dekada, me partinë të ndarë mes erofilëve dhe euroskeptikëve. Fakti që një qeveri konservatore nuk ka arritur të dorëzojë Brexit është parë nga anëtarët e partisë, në rastin më të mirë një tradhti dhe në më të keq, një poshtërim publik.
Jeremy Hunt garon përballë Boris Johnson
Që nga viti 2016, pikëpamja e anëtarësimit në Brexit ka ndryshuar dukshëm. “Partia ka shkuar nga dy të tretat e anëtarëve që kanë pritur për të vendosur sesi do të votonin në referendumin e Brexit, në dy të tretat duke thënë se do të ishin të lumtur nëse s’do kishin asnjë marrëveshje”, sipas hulumtimit nga Tim Bale.
Lauren McEvatt beson se ndryshimi filloi me David Cameron i cili nuk e kuptoi pse kaq shumë prej njerëzve të tij donin të largoheshin nga BE. “Kjo nuk ishte vetëm për emigracionin, por edhe për një perceptim që burrat gri në Bruksel po ndërhynin në jetën e përditshme në Britaninë e Madhe, me rregullime qesharake për gjërat si llamba dhe pastruesit me vakum. Dhe kur ai vinte me një ofertë të tillë nga Brukseli, anëtarët Konservatorë mendonin se ai kishte dështuar” .
Kjo ka ndikuar që May të zëvendësohet muajin e ardhshëm. Stuart Graham, një anëtar i vjetër i partisë thotë se dorëheqja e May i ka “dhënë shumicës së anëtarëve të partisë një pamje të re të jetës dhe një qëllim të ri”. Kjo, e kombinuar me forcimin e qëndrimit për Brexit, i ka detyruar të dy kandidatët e lidershipit të thonë publikisht se do të ishin të kënaqur të largoheshin nga BE pa një marrëveshje.
Fitimi i anëtarëve mund të jetë i dobishëm për tani, por çdo kryeministër i ri ka të ngjarë që të bëjë ndonjë ndryshim kur të marrë detyrën.
Grindja e Boris Johnson me të dashurën shkaktoi debat në Britani rreth jetës private të politikanëve.
Ndërkohë që të dy Hunt dhe Johnson pretendojnë se planifikojnë të rihapin marrëveshjen e negociuar të Brexit me Theresa May, BE ka thënë se kjo nuk është nje opsion. Dhe ndërsa të dy thonë se ata do të keni fatin e mirë të largohen pa marrëveshje, ata kanë çështjen e vogël të parlamentit të Britanisë së Madhe për të kapërcyer. Parlamenti nuk mund të parandalojë formalisht një Brexit pa marrëveshje, por mund t’i thotë qeverisë se nëse bën këtë, do të ishte katastrofike. Dhe nëse një kryeministër do të shkojë përpara, pavarësisht vullnetit të deklaruar të parlamentit, atëherë ligjvënësit kanë fuqinë për të rrëzuar qeverinë, një skenar që mund të shkaktojë zgjedhje të përgjithshme.
Këtu gjërat bëhen pikante.
Publiku i gjerë (e mbani mend?) do të ketë marrë parasysh të gjitha ato që kanë thënë të dy kandidatët gjatë garës për të fituar lidershipin në Partinë Konservatore. Dhe opinioni publik është aktualisht mjaft më i ndryshëm nga sa është opinioni brenda partisë Konservatore. Një sërë anketash tregojnë se Konservatorët po marrin goditje të mëdha nga partitë në të dy ekstremet e spektrit të Brexit, duke përfshirë edhe partitë që duan të braktisin plotësisht projektin.
Dhe para se të thoni, “po, por sondazhet kanë pasur zakon të gabojnë kohët e fundit”, shikoni zgjedhjet e muajit të kaluar të BE-së, ku konservatorët dhe partia e opozitës Labour përfunduan mbrapa partisë pro-jo marrëveshje Brexit dhe pro-shkëputjen Brexit së bashku me Liberal Demokratët.
Kështu, ndërsa 0.2% e popullsisë mund të instalojnë Brexit e tyre, heroi Boris Johnson muajin e ardhshëm (ose Jeremy Hunt, i cili ka një qëndrim të komplikuar të Brexit), fituesi i fundit mund të jetë duke pirë nga një kupë e helmuar. Dhe, nëse e kuptojnë këtë gabim, ata mund të përfundojnë si kryeministrat më të shkurtër në histori./CNN
