Nga Mero Baze
Në fillim ishin ata që rrëzonin shtylla dhe hidhnin transformatorë në erë. Ideja ishte, që ishin njerëz të padukshëm pro opozitës, që ishin gati të linin vendin në ter. Ata ishin ushtria e padukshme e opozitës.
Pastaj ishin ata që bllokonin rrugët, digjnin ndonjë gomë dhe tregonin fytyrën e tyre. Ata ishin militantët e egër të opozitës.
Pastaj ishin ata që vinin në mitingje në Tiranë, shumica kundrejt një pagese minimale shpenzimesh dhe të tjerë vullnetarisht. Ata ishin ushtria e rregullt e opozitës.
Pastaj ishin ata që bënin protesta të rastit në Tiranë për kauza që i merrnin borxh nga shoqëria, si protesta për këndin e lojërave tek Parku, protesta për furgonat 8 plus 1, për Vuciqin, për Teatrin etj. Ata ishin grupi i gatshëm i protestave në Tiranë, kryesisht nga Bathorja, rreth 500 vetë, plus organzitorët.
Pastaj ishin protestuesit e tipit 8 janar, që ishin gati të përlesheshin për pushtetin e Berishës brenda partisë dhe të rriheshin me njëri- tjetrin. Këta ishin në shumicë garda familjare e tij.
Pastaj u shfaqën të Dyzetët e “Rrugicës së Shpresës”, një listë dezhurni e strukturave të partisë me rreth 40 vetë që çdo natë dëgjojnë psalmet e njeriut që flet nga maja e ballkonit. Këta janë rrogëtarët e fundit të tij.
Sot para Kuvendit u shfaq numri 1 i partisë së Berishës, që praktikisht është kryetari i partisë së Berishës. Është fjala Për Flamur Nokën. Në fillim sulmoi me miell sekretarin e Përgjithshëm të Kuvendit se i ka prerë rrogën për kohën që është përjashtuar. Pastaj qëlloi me miell gardistët që nuk e linin të hynte brenda. Më vonë qëlloi me vezë makinën e Lulzim Bashës. Pastaj pa makinën e Taulant Ballës, e qëlloi dhe atë. Pak më vonë gjithë “Rruga e Elbasanit” u boshatis, se u përhap panik që ka dalë njëri që qëllon njerëzit me vezë dhe miell.
Ishte i çoroditur dhe sillej para oborrit të Kuvendit me dy trasta, një me miell dhe një me vezë, dhe godiste kë munde. Akte të tilla zakonisht ndesheshin tek kryqëzimi i 21 Dhjetorit, ku një burrë rreth të 60-ve, Ver Llapa, me probleme psikike, gjuante çdo makinë që kalonte, me shkelma. Dhe ai për diçka protestonte, por meqë ishte vetëm dhe s’kishte njeri nga pas, qëllonte makinat me shkelm.
Sot kryetari i partisë më të madhe opozitare në vend, kishte vendosur të ishte edhe udhëheqës, edhe ushtar. D.m.th gjithë ajo opozitë që kishte ushtri të dukshme dhe të padukshme, militantë të egër dhe normalë, rrogëtarë të bindur dhe vullnetarë që bënin këto pisllëqet e sulmeve ordinere, sot kishte vetëm një njeri, Flamurin.
Ai ishte dhe udhëheqësi i opozitës, dhe ushtari i vetëm i saj. Si një ilustrim perfekt se si mund të katandiset një parti kur e lë në dorë të Flamurit.