Nga Mero Baze
Shikoj një lloj gëzimi në Partinë Demokratike
për atë që ndodhi sot në Gjykatën e Tiranës ndaj Lulzim Bashës. Një trupë
gjykues në Tiranë, pushoi një çështje penale në ngarkim të Lulzim Bashës dhe dy
zyrtarëve të tjerë të lartë të Partisë Demokratike, lidhur me pagesën e pajustifikuar
ligjërisht për 650 mijë dollarë në emër të Partisë Demokratike, për lobistin
amerikan Nick Muzin. Ky i fundit i ka deklaruar ato zyrtarisht, si para të
ardhura për llogari të Partisë Demokratike në Shqipëri nga një kompani me
pronarë rus.
Gjyqtari Lazër Sallaku, i cili është
transferuar në Tiranë nga Lezha në kohën që ministër Drejtësie ishte Eduard
Halimi, sot i pranishëm në sallë si avokat, injoroi kërkesën e prokurores
Ymeraj për parregullsi, duke deklaruar se “fakti nuk ekziston”, pak a shumë siç
u tha në vendimin e Gjykatës së Lartë për kasetën e Ilir Metës. Deklaratat
triumfaliste të disa ish- zyrtarëve të lartë të PD, por dhe të këtyre që
vazhdojnë të jenë aty, përpiqen të krijojnë idenë se edhe Lulzim Basha mund të fitojë
ndonjë betejë. Ja përshembull këtë gjyqin e fitoi.
Nuk arritën ta dënonin vërtet. Pak a shumë ky
është konteksti i gëzimit të tyre për vendimin e gjyqit. Nga pikëpmaja politike
është një vendim në kohën e gabuar për t’u quajtur triumf për Lulzim Bashën.
Edhe pse ai është një vendim i marrë politikisht nga klientela e PD në
gjyqësorin shqiptar, ajo nuk i bën asnjë nder Lulzim Bashës dhe nuk i jep asnjë
pikë në opinionin publik. Gjysma e atyre që janë zemërthyer me Lulzim Bashën,
mendojnë se e ka falur Edi Rama, dhe gjysma tjetër mendojnë se e ka blerë
vendimin me influencën që ka në gjyqësor, duke rritur mosbesimin tek drejtësia
shqiptare dhe pandëshkueshmëria e politikës.
Politikisht Lulzim Basha do të kishte fituar
sikur të përballej në gjykatë me akuzat, të përballej me dëshmitë ende të
pambërritura të lobistit Nick Muzin, që ka deklaruar se i ka marrë këto para
nga PD, dhe pastaj të përballonte çdo lloj vendimi. Mbështetësit e Luzlim
Bashës do ta donin më shumë nëse ai përballej me drejtësinë dhe dënohej, se sa
kështu, duke e mbyllur me procedurë lapsusesh të qëllimshme, nga Prokuroria
deri në Gjykatë. Kështu ka shpëtuar i pandehuri Lulzim Basha, por ka humbur
kryetari i PD, Lulzim Basha.
Ai është shpëtuar, por nuk është gjykuar. Nga
pikëpamja ligjore, Luzlim Basha ka problem me dëshmitarin kryesor të kësaj
akuze, që është Nick Muzin. Ai ka deklaruar në sistemin e taksave të SHBA se ka
marrë 650 mijë dollarë për llogari të një pune që ka bërë për Partinë
Demokratike, në një kontratë rmosur nga Lulzim Basha. Çështja u bë e ndjeshme
pasi doli që paratë i kishin paguar formalisht dy biznesmenë rusë, por kjo mund
të jetë dhe trill i Nick Muzin për të fshehur paratë cash që mund t’i ketë çuar
Lulzim Basha.
Nëse Basha do ishte i ndershëm dhe pa njollë
në këtë histori, do ngrinte padi ndaj Nick Muzinit, që ka deklaruar se ka marrë
650 mijë dollarë nga PD. Kjo akuzë ishte shenjë se Basha ishte i lirë të
përballej me mashtrimin e bërë në emër të tij. Basha as emrin nuk ja zë dot
Nick Muzin. Kjo e tregon atë një udhëheqës peng tek një lobist amerikan, i cili
dhe nëse ka shpikur rusë në këtë hsitori, nuk ka shpikur 650 mijë dollarët, se
ato i ka në llogari. Nick Muzin është nën hetim për këtë çështje dhe një ditë
dëshmitë e tij do të mbërrijnë në Tiranë. Kjo mund të bëjë që çështja të
rihapet, dhe Basha të ripërballet me drejtësinë, në kushte të tjera.
Por kjo përballje, do ta nxjerrë para
demokratëve jo si një lider të pastër, por si një lider peng në duar të
njerëzve të penduar të drejtësisë. Por ajo që shikoj si problem për PD në këtë
histori, nuk është as ana politike dhe as ana juridike e skandalit të parave të
paguara nga rusët në emër të PD. Skandali këtu është tek skaneri që i bën ky
proces gjyqësor, mënyrës se si funskionon Partia Demokratike. Një demokrat i
zakonshëm, nga kjo histori kupton se në partinë e tij, paguhen qindra mijëra
dollarë në rrugë ilegale nga kryetari i saj, pa vendim Kryesie të PD, pas një praktike
korrekte transparente të autorizimit të pagesës nga kontabiliteti i PD, dhe pa
asnjë dijeni as të zyrtarëve të tjerë të lartë të PD.
Në një farë mënyre ky urdhër pagese, zbulon
një parti të paligjshme, një institucion që është burim korrupsioni, pastrim
parash dhe që turpëron një kauzë të tërë politike. Në vitin 2005, kur PD pagoi
për herë të parë një kompani lobimi ndërkombëtare, BG&R, pagesa formale
ishte 500 mijë dollarë, kurse pagesa informale ju dha “cash” nga një lob
lojërash fati. Por pagesa formale, u justifikua si një honorar për një periudhë
2- vjeçare, që u justikua me letra si kontribute të 25 degëve të rretheve të
Partisë Demokratike me nga 20 mijë dollarë secila. Pra një kujdes për të bërë
letrat në rregull, ka ekzistuar.
Degradimi i akteve financiare në një parti të
madhe, si akte personale të kryetarit, janë keqpërdorimi më i pashpirt që mund
t’i bësh një partie të madhe, që pretendon të vijë në pushtet për të luftuar
korrupsionin, duke vepruar si Al Capone. Mjafton ky veprim financiar i Lulzim
Bashës, për të mos të të bindur kurrë, që t’i besosh atij pushtet dhe para.
Ndaj kur i shikoj që gëzojnë se Lulzim Basha shpëtoi nga gjykimi, nuk e kuptoj
ata nga çfarë kanë shpëtuar. Ata kanë nevojë për dikë që i fiton betejat, dhe
jo për dikë që shpëton prej betejave.