Minxhozi në “Real Story”: Koalicionet parazgjedhore si parimi i vagonëve. Ja dy propozimet

Analisti Skënder Minxhozi deklaroi se koalicionet parazgjedhore deri më tani kanë prodhuar situata qesharake.

Teksa është bërë pjesë e emisionin ‘Real Story’ në “News24’ Minxhozi tregoi edhe bisedën me një njohës të zgjedhjeve në vend si dhe dy propozimet e këtij të fundit.

“Ai koalicion na ka prodhuar situata të tilla qesharake ku merreshin 2 mijë vota të PDIU apo të Partisë Agrare, dhe prodhohej një mandat i PD. Ose nga PS, e cila ishte me homogjene. Si parimi i vagonëve; mbledh gjethet e thata në vagonët e fundit dhe bën zjarr. Kthehet në mandat, hidhet për një parti që është PDIU dhe e merr PD. Për hapjen e listave, sot kam diskutuar me një njohës të vjetër të zgjedhjeve. Dua të sjell dy propozimet e tij;

Ai kishte këtë ide ku të ishte një listë e shkurtër, ku kryetarit dhe nënkryetarit t’i jepej e drejta që 4 -5 figura janë të zgjedhur dhe nuk mund të lëvizin. Pasi valenca partiake duhet të japë një avantazh. Ose propozimi i dytë; Ata që janë funksionar partie, si Asambleja, të cilëve mund t’i jepet virtualisht një numër votash dhe të tjerët duhet të kapin shifrën dhe bonusin e tyre. Por jo të jenë krejt të pabarabartë.”, tha Minxhozi.

“Partia imponon, këto lista nuk janë të hapura”, Skënder Minxhozi: Zona e kuqe, sfidë titanike

Analistët kanë diskutuar sonte në emisionin “Real Story” në Neës24 për ndryshimet kushtetuese dhe listat e hapura të ndarë në qëndrime. Analisti Skënder Minxhozi deklaron se këto lista nuk janë të hapura duke shpjeguar si ndahen zona e gjelbër me renditjen e partisë, subjektit dhe zona e kuqe që do të zgjidhet nga qytetarët.

DEBATI

Skënder Minxhozi: Të thuash që janë 100% të hapura do të thuash një gjë që nuk qëndron. Me këtë lloj drafti të gjithë jemi informuar këto ditë pasi ka dalë ky propozim për ta kuptuar se çfarë ishte dhe kemi marrë dhe mendim nga ekspertë. Të gjithë konvergojnë në një pikë që këto nuk janë lista të hapura, duken sikur janë por fakti që pranohet se ka një zonë të gjelbër dhe një zonë të kuqe që i duhet të bëjë një sfidë titanike kjo nuk shkon.

Kur ti ke 18 vetë të sigurt në Tiranë është teorikisht e pamundur që të sfidosh dhe katet e fundit të kësaj liste ndërkohë që pjesa tjetër është krejtësisht e mbyllur. Të bësh këto lloj listash me këto zona të gjelbra kaq të blinduara, se realisht veç sugjestionim vote, partia që ka bërë listën, mendon këtë renditje, patjetër është imponim.

Unë jam i 25-ti dhe ti i 3-i unë duhet të kap ty.

Adrian Thano: 25 në rast se është një personalitet me zë në opinionin publik mund të marrë 7 mijë vota, nuk e kap mesataren. Ndërkohë ai i listës së gjelbër me 2 mijë vota merr mandatin.

Skënder Minxhozi: Me 7 mijë vota kap të fundit, ose të parafundit nëse është grua.

Sokol Balla: Domethënë vetëm të jesh gjeni.

Skënder Minxhozi: Listat janë të hapura veç për zonën e kuqe. Aty ku ngushtohet gara është e pamundur, Kukës etj. Pyetja 1 milion dollarëshe është ti thua ua hapa 100% listat por ama merrni dhe këtë listën time.

Sokol Balla: Është dhe një casus belli, se për këtë u bë lufta me palën tjetër.

Skënder Minxhozi: Pse e dekurajoi opozitën me këtë kthehet dhe e ribën indirekt atë që e prishe. Duke i dhënë në dorë Bashës, krerët e partive të tjera të opozitës.

“Vodhën votat live dhe dolën të larë”, Minxhozi: Vendit i kanë rënë muret

Analisti Skënder Minxhozi tha se vendi ndodhet në një situatë që është përtej degradimit të një force politike, por në rastin kur vendit i kanë rënë muret dhe çatia. Në studion e emisionit “Real Story” në News 24, Minxhozi tha se të gjithë fokusohen tek vjedhja e votave në Dibër apo Shijak përmes përgjimeve, por harrojnë rastin kur votat u vodhën live në televizion, kur Lulzim Basha u zgjodh kryebashkiak i Tiranës dhe sot ai ndodhet në drejtimin e Partisë Demokratike.

“Fusha e lojës nuk ka vakum. Nëse hedh poshtë dike, do zgjedhjesh dikë tjetër. Po i kujtoj Agronit, se meqë jemi dhe në javën e 21 janarit. Këtu kemi një kryetar aktual të krahut tjetër që në 2011 ka pasur shumë probleme politike (Lulzim Basha). Në harkun kohor prej 6 muaj, ky person bëhet protagonist i një ngjarje që nuk është përsëritur më, që më konkurrentin e tij kryesor (Edi Rama), që janë të tavllën e lojës, shkon dhe ia vjedh votat në transmetim direkt. Ketu flitet gjithë ditën se si Gjiknuri vidhte vota në Dibër, apo Gjushi që fliste nga Shijak dhe vidhte vota sipas përgjimeve. Po këtu mandati i Bashkisë, u vodh në transmetim direkt, dhe njeriu doli i larë dhe i lyer dhe mbas dy vitesh u bë kryetar partie. Këto dy precedentë merri dhe veri bashkë, dhe Ramën. Jam dakord me palo kandidatura nga Rama, me një arrogancë që po duket bajate. Jemi në realitetin ku ka degjeneruar një forcë politike, apo këtu jemi në një realitet ku ka rënë jo vetëm çatia por dhe muret”, tha Minxhozi.

Minxhozi: Ç’paska qenë, shtiu në dorë dhe OSBE…!

Nga Skënder Minxhozi

Po të dëgjosh një gurë të lartë të të djathtës historike, tryeza e djeshme e partive që shënoi startin e reformës zgjedhore, ishte edhe ajo fryt i një vendimi të dyshimtë gjykatash. Jozena Topalli e drejtoi gishtin tek mbyllja e dosjes të lobimeve me prapavijë ruse ndaj kreut të opozitës Lulzim Basha, si parakushti i uljes së opozitës në tryezën e bisedimeve për zgjedhjet. Gjithçka mund të ndodhë, “jetojmë në Tironë”, siç thotë kënga e njohur. Ajo që e tejkalon këtë batutë të Topallit, është ndërkaq axhenda e komplikuar e vitit politik ku sapo jemi futur.

Një kalendar ku spikat në sfond kriza e tërmetit, presidenca e OSBE, shpresat e ringjallura për një hapje negociatash gjatë Samitit të Zagrebit, kërcënimi i papritur iranian, reforma e sipërcituar elektorale dhe e lidhur me të, shpata hipotetike e Demokleut – zgjedhjet e parakohshme. Shumë mish në zgarë, do të thoshte dikush, për stomakun e lodhur të shqiptarëve. Ashtu duket, por a nuk kanë qenë të tilla të gjitha vitet politike ë këtë vend prej kohësh që s’mbahen mend? Ose zgjedhje, ose kriza, ose të dyja bashkë! Kjo ka qenë menuja shqiptare.

Në këtë amulli datash, ngjarjesh dhe faktorësh me ose pa peshë, ftesa që morëm në fillim të janarit në “ballon” vjeneze të OSBE, është pa asnjë dyshim rrethana më e habitshme dhe e pazakontë ku një qeveri shqiptare e ka parë veten ndonjëherë. Pa mësuar tangon e maturës, na ftojnë të japim mësime valsi! Vendi që pyeste ambasadorin e OSBE edhe për sherret mes banorëve të Cërrikut dhe administratës lokale për tubacionin e ujit, apo që ankohet në Vjenë edhe për votat e vjedhura në Malësinë e Madhe, tani e sheh veten në pultin e komandimit të krizës së Krimesë!

Ja që loja e rotacionit në organizmat ndërkombëtare i njeh edhe këto kapërcime surreale. Që në janar na është vënë përpara një detyrë e vështirë diplomatike, një ekuacion me shumë të panjohura në fushën e bashkëpunimit, paqes dhe sigurisë, pa i pasur asnjërën nga të treja në shtëpinë tonë. Takimi i parë i palëve për reformën zgjedhore është një gjest i ndrojtur që mund të prishet edhe nga puhiza më e lehtë e erës dimërore. Megjithatë është një hap i parë në drejtimin e duhur. Për zgjedhjet duhej folur prej kohësh, pasi si sistemi zgjedhor, ashtu edhe kodi zgjedhor, si dy kolonat e mëdha mbi të cilat ngrihet menaxhimi i votës së shqiptarëve, kanë nevoja urgjente për rishikim.

Është ende herët të parashihet se cilat do të jenë preferencat e partive të mëdha. Megjithatë po duket qysh tani së largu se nuk i kanë me qejf listat e hapura të kandidatëve. Japin shumë pushtet listat e paravendosura të deputetëve dhe pushteti është një mall i çmuar në zyrat e kryetarëve. Megjithatë në parim ka pak rëndësi se me cilin sistem votojmë. Rëndësi ka të mos shkelen rregullat, sistemet nuk janë të këqia në vetvete. Të këqia i bëjnë hiletë gjatë rrugës. Nuk e dimë nëse do të kemi ose jo zgjedhje të parakohshme këtë vit. U duk sikur vitin që shkoi zgjedhjet mund të ndodhnin nga njëra protestë e opozitës tek tjetra, e megjithatë ajo që ndodhi ishte vetëm largimi vullnetar dhe absurd i opozitës nga gjithçka që zotëronte.

Le të urojmë që këtë vit të tojë mb të gjitha arsyeja dhe logjika e urtë, që thotë se me tërmetin e 26 nëntorit dhe presidencën e OSBE nëpër këmbë, mirë do të ishte që vendimet të ishin sa më kolegjiale dhe të dakordësuara. Jo në formën që Lulzim Basha nënkupton dakordësimin, pra me qeveri ekspertësh pa kokë dhe këmbë, por në formën e vendimmarrjeve që të kenë parasysh pozitën delikate ku ndodhet Shqipëria e vitit 2020.

Jo për gjë, por nëse do plasin rrëmujat e sherret, ka të ngjarë që gjatë rrugës të dalë Petrit Vasili dhe të bëjë një nga fletrrufetë e veta klasike, duke u ankuar se Edi Rama, pasi vodhi gjykatën kushtetuese, gjykatën e lartë, prokurorinë e përgjithshme, të gjitha gjykatat e imagjinueshme të shkallëve të ulëta, Teatrin e Operas, kombëtaren e futbollit dhe skuadrën e zjarrkësve, që nga janari ja doli të shtjerë në dorë edhe…OSBE! Një situatë e tillë tragjikomike do të ishte e tepërt. Mos u grindni, se nuk keni ku të ankoheni! Pas ambasadorit Borshard në Tiranë, edhe presidenca e OSBE ra në duart e “shtetit të narko-trafikut”!

“Kryesimi i OSBE, Shqipëria është konsumatore sigurie dhe prodhuese problemesh”

Marrja e kryesimit të OSBE nga Shqipëria për 2020 është cilësuar si një status politik dhe jo një moment i përshtatshëm për vendin për të marrë drejtimin e një organizate ndërkombëtare nga analistët në studion e “Real Story” në News 24. Analisti Fatos Lubonja tha se OSBE nuk ka ndonjë fuqi lidhur me proceset demokratike dhe se me kryesimin e Shqipërisë i humb fare vlera kësaj organizate.

“Ashtu siç e di unë dhe mund ta kontrollojmë, Shqipëria u zgjodh sepse hoqi kandidaturën e vet Norvegjia. Për mua debati lidhur me OSBE-në lidhet me atë që në thelbin e vet se çfarë përfaqëson OSBE dhe me çfarë mund të na ndihmojë në procesin demokratik. Ne e kemi këtë të OSBE dhe shkojmë e qahemi dhe nga ana tjetër jemi dhe kryetarë të OSBE. Pikëpyetja e madhe është a ka ndonjë fuqi kjo OSBE-ja? Për mendimin tim, OSBE nuk ka ndonjë fuqi. Rasti i turkut e tregon këtë. OSBE-së me kryesimin e Shqipërisë i humb fare vlera dhe nuk mund të shpresojmë shumë nga OSBE”, deklaroi Lubonja.

Ndërsa analisti Skënder Minxhozi tha se ky status është thjeshtë politikë, pasi Shqipëria nuk ka për të qenë kurrë gati për një rol të tillë, pasi historikisht ka qenë konsumuese e sigurisë dhje krijuese e problemeve.

“Ne jemi historikisht konsumator sigurie dhe jo prodhues sigurie, por prodhues problemesh. Kjo është status thjeshtë politik. Është e ngjashme me procesin e kryesimit kroat në BE për këto 6 muaj, por OSBE është shumë më e madhe se Europa. Nuk ka dhe nuk ka për të pasur asnjëherë një moment të përshtatshëm për Shqipërinë për të drejtuar një organizatë ndërkombëtare. Të gjithë e dimë këtë” tha Minxhozi.

Minxhozi: Për kufinjtë dhe “drekën” e Tiranës

Nga Skwnder Minxhozi

Replikë/ Një koleg gazetar nga Kosova, duke rimarrë titullin e shkrimit tim të para dy ditëve “Kunjtë i ndryshojmë me Vuçiçin, por drekë me të në Tiranë nuk hamë”, pretendonte se unë kisha “pëlqyer të fshihja” faktin se Tirana zyrtare është përzier edhe vetë në procesin e korigjimit kufitar mes Kosovës e Serbisë. Për hir të korrektesës dhe në respekt të kolegut, dëshëroj t’i kujtoj atij fillimisht se autori i këtyre rreshtave ka qenë kritik në rrugë publike, mëse një herë, për projektin e rrezikshëm dhe aventuresk të ndryshimit të kufinjve mes Kosovës e Serbisë.

Ka shkruar dhe ka folur sa herë ka qenë puna për të kritikuar këtë nismë me pasoja të paparashikueshme, jo vetëm për shqiptarët. Kjo në lidhje me pozicionin tim personal sa i takon korigjimit kufitar. Më tej dëshëroj t’i kujtoj miqësisht kolegut në fjalë se kur është fjala për takimin e Tiranës, Mini-Shengenin ballkanik, apo edhe rolin e palës shqiptare në korigjimin kutar, duhen thënë edhe dy-tre aspekte të tjera, që ndoshta kolegu në fjalë ka harruar t’i përmendë.

Së pari, në lidhje me faktin se Tirana “nuk është e painvolvuar në këtë hallakamë”, dëshëroj t’i kujtoj kolegut e të tjerëve se pozita e qeverisë shqiptare në planet e presidentit Thaçi për korigjimin kutar me Serbinë, nuk mund të përshkruhet me një frazë të vetme. Qeveria shqiptare nuk ka qenë e nuk pritet të jetë palë në bisedimet e ardhshme mes Prishtinës e Beogradit, kurdo që ato do të mbahen. Ajo nuk është e nuk ka si të jetë në pozitën e palës kosovare, që do të negociojë në vetë të parë dhe me mandat të plotë me palën serbe.

Si e tillë, qeveria shqiptare, cilado forcë politike që do të jetë në krye të saj, do të kenë vetëm një rol tangent në këtë proces delikat, e kjo është diçka e këshillueshme dhe mëse normale. Kosova e sotme pasqyron dyzimin, sa i takon qëndrimit ndaj Serbisë, mes Presidentit Thaçi në një anë dhe pjesës tjetër të klasës politike. Ky dyzim, i përforcuar nga zgjedhjet e tetorit dhe rezultati i tyre, po e çon sot shtetin kosovar drejt një qasjeje më “sanitare” (kupto më konservatore) ndaj Beogradit, në pritje të sqarimit të situatës post-elektorale.

E kjo duhet thënë hapur, e jo të fshihemi duke sulmuar “prosllavin Edi Rama”! Sa për rastin e përfshirjes së përfolur të Edi Ramës në këtë mesele, është e vërtetë se ai e ka përkrahur ndërrimin e territoreve mes Kosovës e Serbisë, si një mënyrë të shpejtë për të hequr qafe perden e hekurt mes dy vendeve. Një vizion ky i gabuar dhe i pavend. Megjithatë Rama i ka shmangur deklarimet publike “pro” këtij projekti. Nga ana tjetër, duhet kujtuar se qeveria shqiptare ka pasur më së paku dy qëndrime, kur flitet për korrigjimin kufitar. Të gjithë e kujtojmë mirë pozicionin kritik të ministrit të jashtëm shqiptar të asaj kohe Ditmir Bushati, i cili publikisht e godiste pa kurrfarë dorashkash këtë projekt.

E kjo i leverdiste edhe Ramës për një farë kohe, pasi i shërbente si diversiv në sytë e të tretëve. Së dyti, qëndrimi i dyzuar i shtetit shqiptar ndaj korrigjimit kutar, nuk shërben kushedi çfarë për të justikuar pozicionin aktual të politikës kosovare ndaj proceseve bashkëpunuese në rajon. Refuzimi i Prishtinës ndaj ftesës për samitin e Tiranës, duket më shumë si një pasqyrim i sherreve të brendshme politike në Prishtinë, sesa si një akt parimor që kërkon ta ruajë Kosovën nga kushedi çfarë komplotesh të fshehta.

Kolegu e di fort mirë se këto lloj formatesh kanë shumë më pak peshë dhe produkt, sesa furtuna e patriotizmit tribal që u prodhua pas këtij takimi. Për pasojë edhe pjesëmarrja në to, ka vlerë më shumë simbolike e teatrale. Së treti, vlen të thuhet hapur e pa u fshehur se sot Kosova ka nevoje të integrohet ndërkombëtarisht, jo të dezertojë duke u mbyllur në guackën e vet. Është koha që të luftohet siç ndodhi në rastin e Samitit të SEECP në Bosnje disa muaj më parë, për pjesëmarrjen e palës kosovare në atë format. Pse në Bosnje ja vlente të shkohej, e në Tiranë jo?!

Të gjitha sinjalet diplomatike tregojnë se Shengeni ballkanik është një iniciativë e frymëzuar nga europianët e amerikanët, më shumë se nga kalkulimet e errëta proserbe, për një dominim në Ballkan. Së fundi, është gjithashtu me vend të thuhet fort e jo të fshihet, se sot Serbia është mjaft e kënaqur të mos e shohë askund amurin kosovar në ndonjë format ndërkombëtar. Dhe arsyeja është fare e thjeshtë: sa herë që Kosova nuk është aty, Beogradi shpejton të deklarojë “Kosovën ka kush e përfaqëson, jemi ne”! A është me vend t’i lihet Vuçiçit e Daçiçit kjo kënaqësi dhe ky avantazh?

Minxhozi: Vetëvendosja, Astiri dhe një deklaratë e panevojshme

Nga Skënder Minxhozi

Erion Veliaj i bëri një nder të vogël zyrës së Vetëvendosjes në Tiranë të martën, kur e sulmoi me nervozizëm për deklaratat e saj rreth protestave të Astirit. Fryma polemike e replikës së bashkisë ndaj një lëvizjeje, e cila është vërtet partia e kryeministrit të ri të Kosovës, por në Tiranë njihet si një OJF e thjeshtë, vetëm sa tërhoqi vëmendje dhe i bëri një reklamë të pakërkuar Vetëvendosjes “shqiptare”. Me fare pak mund, ajo mori mbi vete prozhektorë dhe ekspozim që realisht nuk i meriton.

Fitorja elektorale e Albin Kurtit është një ngjarje që ka prodhuar valë sizmike edhe jashtë Kosovës. Ciprasi i fundit ballkanik, siç e kanë quajtur politikanin kontrovers kosovar, shihet si një kërcënim për elitat tradicionale politike në të gjithë zonën, përfshirë edhe Tiranën, ku një klasë politike shumëvjeçare shfaq tashmë një dozë të lartë konsumimi dhe mungese idesh e vizioni për të ardhmen e vendit. Nisur nga kjo premisë, lëvizja e Kurtit përflitet prej kohësh si një kërcënim real për politikanët e Tiranës zyrtare, megjithëse deri tani Vetëvendosja në Shqipëri njihet vetëm si frymë, e jo si projekt politik.

Vitin e shkuar, në dhjetor, Edi Rama bëri një transplantim të çuditshëm qeveritar, duke filtruar në kabinetin e tij dy ministra nga Kosova. Kjo qe e para herë kur në ajër u hodh e para hipotezë e një integrimi gradual mes elitave politike të Shqipërisë dhe Kosovës. Sepse le ta themi hapur dhe qartë: është e vështirë edhe sot, 12 vjet pasi Kosova ka shtetin e saj të pavarur, që të gjesh një fushë ku dy pjesët e kombit mund të flasin për integrim ndërshqiptar. Edhe futbollin e ndamë, e jo më të tjerat. Nuk kemi as prefiksin e telefonit të përbashkët, s’po bashkojmë dot doganat, s’po krijojmë dot ekonomi të integruara, ndërkohë që na bashkon vetëm një autostradë.

Dy anët e kufirit, e kanë marrë si diçka të mirëqenë faktin që sistemet politike, po edhe ato të mediave e komunikimit, kanë mbetur të ndara qartësisht sipas vijave gjeopolitike. Vetëm vitet e fundit psh, televizionet kryesore të Tiranës kanë nisur ta shohin tregun kosovar si fitimprurës, duke investuar në staf dhe programe të orientuara drejt asaj pjese të kombit shqiptar. Kurse gazetat e deri diku edhe portalet, janë ndëshmia sesi jemi të ndarë, e jo të bashkuar.

Në këtë aspekt edhe jeta politike në dy anët e kufirit ka shkelur në të njëjtat gjurmë. Është e vështirë të marrësh përgjigje të sakta nga kalimtarët në sheshin Skënderbej, nëse i pyet për siglat kryesore të partive të Kosovës. E njëjta gjë edhe për banorët e Prishtinës, nëse ju bën pyetje specifike për politikën e Tiranës. Dy shtetet, më saktë dy elitat politike të tyre, kanë refuzuar të parashtrojnë dhe zbatojnë një projekt integrimi mbarëkombëtar, duke e lënë idenë e bashkimit në hullitë e një klisheje hipokrite që vlen vetëm për t’u konsumuar në data historike apo fjalime udhëheqësish. Kemi jetuar të ndarë dhe me vetëdijen e plotë që “secili të shohë punën e vet në shtëpi të tij”.

Në këtë truall, një eksportim i Vetëvendosjes në terrenin politik toksik të Tiranës është realisht një ëndërr e qepur me pe të bardhë. Projektet politike duan fytyra të njohura, shumë vullnet, kohë dhe para. Dhe Vetëvendosja e këtushme nuk ka asnjërën prej tyre. Të paktën deri tani.

Vetëvendosja është një projekt krejt specifik që vlejti si armë fatale përballë skotës së politikanëve të lodhur e të korruptuar të luftës. Ajo u krijua dhe fitoi duke i folur publikut kosovar dhe duke i bërë betejat e saj atje, në Kosovë.

Të mendosh që një degëzim i kësaj partie, qoftë edhe i partisë në pushtet në Prishtinë, të çajë koracën e kalbur por të trashë të politikës së Tiranës, do të thotë të mos kesh kuptuar asgjë nga ajo që ka ndodhur në Shqipëri në 30 vitet e fundit. Ku kanë dështuar me rradhë të gjithë projektet alternative, duke nisur nga vitet e hershme ’90, e deri në nismat e viteve të fundit të Lëvizjes Kuqezi, partisë së Bamir Topit, Gjergj Bojaxhiut etj.

E parë kështu, edhe replika e bashkisë kundër Vetëvendosjes, përveç faktit se vinte pas një dite të tensionuar dhe kur nervat ishin të lodhura, nuk është se ka ndonjë shpjegim tjetër çfarëdo. Përkundrazi. Albin Kurti ka pasur disa flirte të shkurtra me opozitën e Tiranës në muajt e fundit. E megjithatë kjo është pak, fare pak, që të konsiderohet si një investim afagjatë në garën politike të Shqipërisë. Dukej sikur ai i takonte berishën e Metën më shumë për inta të Ramës, sesa për ndonjë afrimitet çfarëdo me këta politikanë, që ai i njeh fort mirë se çfarë përfaqësojnë.

Krizën politike të Shqipërisë nuk e zgjidhin dot as ministrat e importuar, as partitë e importuara. Të dyja janë gjetje artificiale të momentit.

“Mungesa e drejtësisë sjell akte mafioze”

Mungesa e drejtësisë dhe lidhjet e krimit me politikën janë arsyet se pse ndodhin atentate tipike mafioze në vend si ai ndaj prokurorit Arjan Ndoja. Pikërisht ky ka qenë diskutimi në emisionin “Real Story” , ku analistët thanë se mungesa e drejtësisë dhe e dënimeve për përgjegjësit, ka bërë që krimi të shtrijë dorë thellë në çdo drejtim. Analisti Skënder Minxhozi e cilësoi atentatin ndaj prokurorit si ngjarje që erdhi nga një drejtësi e munguar. Minxhozi tha se njerëzit e drejtësisë janë të përlyer dhe se për shkak të kësaj askush nuk shkon në burg apo dënohet. Në emisionin “Real Story” Mnixhozi tha se vendi është bërë më keq se jugu i Italisë në vitet 1970 dhe shoqëria është e kriminalizuar në një shkallë shumë të lartë. Sipas Minxhozit shpëtim mund të shihet vetëm te drejtësia e re, por që shprehu rezerva për procesin e Vetingut

“Duket sikur jetojmë në jug të Italisë në vitet ’70, sepse kemi të vrarë. Këtu tek ne është më pak e lavdishme, sepse njerëzit e drejtësisë janë të përlyer. Kjo është një ngjarje e mbartur nga një drejtësia e munguar. Kjo tregon se sa thellë ka hyrë në indin njerëzor krimi dhe kriminalizimi. Kjo shoqëria është e kriminalizaur në një shkallë shumë ta lartë. Këtu nuk hyn askush në burg, por dalin të gjithë të pafajshëm. Nuk hyn njeri në burg që vjedh vota. Drejtësia e re duhet të bëjë drejtësi. Tek kjo kemi të vetmen shpresë, përndryshe do të shkojmë të gjithë në Gjermani te Merkel. Vettingu nuk po sitë mirë dhe imët ata që kalojnë matanë. Unë kam dyshimin se nuk është një sitë kaq e imtë dhe e kujdesshme. Nuk e shoh çështjen politikisht, por teknikisht. Edhe ata që po kalojnë vettingun kam përshtypjen se nuk janë të gjithë të virgjër”-tha Minxhozi.

Mungesa e drejtësisë që sjell akte të tilla u mbështet edhe nga analisti Alfred Lela, i cili tha se ngjarje të tilla i kemi parë më herët edhe në Shkodër, Vlorë e Durrës. “Kjo ngjarje bëri bashkë 3 pika kryesore që janë çështja e pronave, drejtësia e munguar dhe infektimi i zgjedhjeve. Më pëlqeu metafora e Vasjarit, që në fund populli e ha. Këtu te ne është populli që e ha në këtë film që është vënë në skenë nga politika dhe drejtësia.” tha Lela

Analisti Robert Rakipllari tha se kjo çështje vjen si pasojë e “tranzicionit’ që po kalon drejtësia nga e vjetra drejt të resë. “Këto ngjarje janë efekt i reformës në drejtësi ku krimi, prokurorët dhe politika po mundohen t’i zgjidhin sa më shpejtë çështjet që të mos mbeten në dorë të drejtësisë së re që po vjen. Kjo drejtësi “tranzitore” që kemi aktualisht është më qesharake se ajo që kishim. Krimi është i lidhur me drejtësinë e politikën, të paktën në nivel qendror. “Rrumi” e tregoi këtë.” tha Rakipllari / Real Story

Minxhozi: Pse nuk ka më protesta?!

Nga Skënder Minxhozi

Habia e përgjithshme që ka kapur shqiptarët në këtë vjeshtë të butë dhe të thatë, lidhet jo edhe aq me motin si nocion atmosferik, por me motin politik, si dukuri që kushtëzohet nga ata që drejtojnë vendin. Një paqe totale, që nuk u prish as nga dështimi me hapjen e negociatave evropiane dhe që duket se kësaj rradhe do të mbajë gjatë. Palët (kuptoni opozitën) janë bindur se lufta nuk bëri viktima dhe se duhet një trill tjetër për të marrë kalanë e pushtetit.

Kemi qenë të gjithë këtu gjatë pranverës së fundit. Edhe ata që s’kanë qenë, e kanë ndjerë virtualisht nga larg aromën e barutit të shashkave, e kanë parë bojën që vishte muret e Kryeministrisë dhe zjarret e tymin që shfaqeshin sa në Bulevard, aq tek parlamenti. Ishte momenti kur pritej të binte qeveria. Ose së paku, kështu thuhej. Sepse askush nuk ra, përveç mandateve parlamentare dhe bashkiake të të gjithë opozitës. Kapitullim në stil të gjerë, braktisje zyrash dhe poltronash, sikur të kishte ndodhur ndonjë pushtim i huaj.

Kjo marrëzi verore tashmë ka marrë fund. Por siç thonë të vjetrit, kur të vijnë mendtë…! Tashmë kemi një skenë politike surreale, me njërën palë të shtrirë këmbë për mbi këmbë në të gjithë hartën e Shqipërisë, e palën tjetër që rri në kafe. I vetmi që vazhdon të bëjë opozitarin e vërtetë është Ilir Meta, ndërsa kreu i opozitës ndërroi edhe shtëpinë, për t’u rehatuar në lagjet ekskluzive të periferisë së Tiranës. Panoramë më absurde zor të gjesh kund.

Në këto kushte, e para gjë që do t’i shkonte ndërmend një njeriu normal, do të qe ajo e një reaksioni të egër dhe reagimi masiv, të palës së lënë jashte dere. Do të ishte logjike të mendohej se mungesa e përfaqësimit do të duhej të sillte revoltën e palës së nëpërkëmbur. Sepse konfliktet politike ndodhin zakonisht kur prishen ekuilibrat e përfaqësimit në një shoqëri.

E megjithatë as kjo gjë nuk po ndodh. Shbalancim pushteti ka, reagim s’ka. Që zgjedhjet e 30 qershorit dhe afrimi i sezonit të verës do të hidhnin ujë në benzinën e protestave, kjo ishte e pritshme. Edhe që opozita do të lodhej pasi e kishte provuar ta rrëzonte disa herë Ramën e nuk ja kishte dalë, edhe kjo ishte e imagjinueshme. Historia e Çadrës ka krijuar tashmë reflekset e saj të kushtëzuara në shoqërinë shqiptare.

Por kjo mpakje e zjarrit opozitar, që tani ka mbetur vetëm në fjalorin që PD e LSI përdorin në konferenca shtypi apo debate televizive, na tregon sot për së largu, sesa e madhe dhe joefektive ka qenë ajo marrëzi kolektive që nxorri në rrugë burra e gra, për të prerë degën ku ishin ulur.

Katër muaj pasi protestat kanë mbaruar, është cinike ta thuash, po një ndër rezultatet më të dukshme dhe flagrante të stinës së gjatë të arratisë së opozitës, ka qenë dalja në sipërfaqe e llumit të listave. Duke ikur nga sistemi, Lulzim Basha dhe Monika Kryemadhi na treguan pa dashje se çfarë sedimentesh të shëmtuara njerëzore kishin hedhur në listat e deputetëve në vitin 2017, që sot bëjnë humor, më shumë sesa lajme. Pjesa tjetër e lojës politike është ajo e njëjta: pozita përpiqet të përdorë avantazhin e pushtetit të tejfryrë, opozita tenton të faktorizohet përmes dialogut që po vjen, në pritje që shumica të shkërmoqet nën peshën e vet.

Koordinatat e reja të politikës shqiptare e kanë çuar fabulën e partive tek sinoret e vjetra të dialogut, zhurmnajës dhe punës në boshllëk. Është e njëjta procedurë “një hap para, dy hapa mbrapa”, që kemi parë gjatë gjithë gjatësisë së tranzicionit. Janë të njëjtat praktika të vjetra, të njëjtat vese e zakone që kanë krijuar imazhin dhe reputeacionin e klasës tonë politike ndër vite. Pasi u rrahën e u gjuajtën me çfarë u erdhi në dorë, ngjan sikur të majtë e të djathtë janë përmallur për pak normalitet. Sidoqë të jetë, më mirë kështu!

Për protestat, tani që u hoqën edhe makinat që bllokonin rrugën tek Unaza e Re, nuk kujtohet më askush. E megjithatë kostoja e tyre vijon të ndjehet thellë në indin e politikës dhe shoqërisë shqiptare. U desh një kosto e madhe kombëtare, u desh një tendosje e skajshme, që të kuptohej se pushteti nuk merret më me dhunë. Qoftë edhe një vend gjysëm-demokratik dhe thellësisht të korruptuar e të dobët si Shqipëria.

Në Prishtinë votohet, në Shkup dialogohet, në Tiranë vegjetohet

Nga Skënder Minxhozi

Ka qenë shumë e vështirë të detyroje Lulzim Bashën të përmendte togëfjalëshin “zgjedhje të parakohshme”, pak orë pasi Emanuel Macron mbylli përfundimisht derën e negociatave për Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut. Insistimit normal të gazetarëve nëse ai ishte në favor të mbajtjes urgjente të zgjedhjeve, siç po ndodhte në Maqedoni, ai i përgjigjej me frazën standarte “Edi Rama e di vetë ç’duhet të bëjë”!

Kjo parodi politike, ku opozita nuk gjen dot një pikë takimi brenda vetes, as për më të natyrshmen e dëshirave të saj, shkuarjen në zgjedhje të parakohshme, pasqyron më së miri kënetën ku dergjet këto kohë klasa jonë politike. PD e LSI kanë kohë që nuk bien dakord për momentin dhe modalitetet e mbajtjes së zgjedhjeve në Shqipëri. Kryemadhi thotë se duhet të shkojmë sa më parë në votime, edhe me Ramën kryeministër, kurse Lulzim Basha nuk e di as vetë çfarë do. Përveç një gjëje, të cilën e kanë marrë vesh të gjithë: që ka frikë të shkojë tek kutitë e votimit!

Mbajtja peng e negociatave për anëtarësim në BE për dy vendet e Ballkanit Perëndimor, prodhoi në dy kryeqytetet respektive dy situata cilësisht të ndryshme. Në Shkup u ra dakord të shkohet në zgjedhje në prill, kurse në Tiranë, ashtu siç pritej, qeveria ja hodhi fajin Evropës, kurse opozita bëri sikur u zemërua. Rezultati: asnjë lëvizje, vetëm vegjetim. Debati u fokusua rrejshëm tek nëntë kushtet e Bundestagut, a thua se kemi patur nevojë të dalin ca të huaj e të na vendosin diagnozën.

Problemi shqiptar sot qëndron në faktin se sistemi aktual politik ka skaduar në ide dhe veprim. Partitë ecin me sondazhe në dorë, e jo me sy për të parë dhe veshë për të dëgjuar. Sepse mjafton të shohësh, e jo të lexosh shifra, për të kuptuar diçka të thjeshtë si drita e diellit: vendi ka nevojë urgjente të shkundet. Dhe me shkundje nënkuptohen disa gjëra fare të thjeshta.

Së pari të nisë dialogu dhe komunikimi mes partive të mëdha të vendit. Pasi PD sulmoi palën tjetër me bojë e molotov nja katër muaj me radhë, veshi rrobat e banjos dhe ju fut plazhit. Dhe pas shtatorit, me stinën e re politike, opozita megjithëse i ndërpreu protestat e dhunshme, vijon të mbajë gjallë logjikën e shkurt-marsit. Jo dialog me Edi Ramën, shprehet Basha, sa herë që zyrtarë të lartë evropianë e amerikanë i kërkopjën dialog pa kushte. Po me cilin atëhere nëse jo me kreun e shumicës? Me cilin, nëse jo me atë që ka pushtetin dhe të paktën gjysmën e votave të Shqipërisë?! Duke mos folur nuk arrihet asgjë përveç statu quo-së. Duke mos folur, hallet e krizat shtyhen, por nuk zgjidhen.

Së dyti, ajo që mungon dhe që është rrjedhojë direkte e dialogut politik, janë reformat e mëdha. Të vetmet që do të krijojnë kushte për më shumë drejtësi, më pak korrupsion, zgjedhje të ndershme dhe sundim të ligjit. Është provuar katërcipërisht se nuk ka asnjë dalje tjetër të shpejtë nga bataku ku ndodhemi, nëse nuk kalojmë nëpër vrimën e ngushtë të ndryshimit të rregullave të lojës në drejtësi, zgjedhje, ekonomi etj. E kjo bëhet jo me Facebook e Instagram, as me deklarata të helmatisura nga podiumet eselive partike, por duke u ulur dhe duke folur. Shikoni çfarë ndodh këto orë: të gjithë thonë duam të nisë dialogu dhe hapat konkrete e askush nuk del nga llogorja. Njëzet minuta takim për reformën zgjedhore me insistimin e skajshëm të OSBE, ku lajmi ishin personat që shkonin e vinin në tryezë, e jo ajo që bisedohej aty!

Ndërkohë një shtet i ri dhe i papërvojë si Kosova s’e ka për fare merak që të mbajë zgjedhje të parakohshme, ashtu siç e ka hiç gajle të shpallë fitimtarin pak orë pas votimit. Shpërfilleni sa të doni Kadri Veselin dhe Ramush Haradinajn, por shihni çfarë bëjnë. I pari uron palën tjetër për fitoren dhe pranon publikisht humbjen, kurse i dyti, pasi bie nga kryeministër, deklaron largimin edhe nga poltroni i parlamentarit!

Për të mos folur për Shkupin, i cili vërtetë sakrifikoi gjithçka për negociatat dhe u tradhëtua shumë shëmtuar nga Macron e të tjerët. Megjithatë, përtej faturës shumë të kripur që pagoi, Zaev,e bashkë me të edhe presidenti Pendarovski e opozita, nuk e humbën logjikën e ftohtë për t’u ulur në mënyrë civile në një tryezë e për të diskutuar duke u parë në sy, sesi dilet nga ky moment delikat. Një leksion i thatë dhe i pamëshirshëm evropian, vetëm dy orë me makinë nga Qafë-Thana!