Mero Baze: Një shpjegim për idenë fikse të Bashës për lekët

Nga Mero Baze

Pashë sot një shkrim të gazetës “RD”, kundër një gazetari të ri, që së paku gjashtë vitet e fundit ka qenë i pozicionuar pro Partisë Demokratike dhe më shumë se sa pro saj, pro Lulzim Bashës. Nuk pres të gjej argumente, kur një parti shpall tradhtar një gazetar, por në gjithë këtë ligjërimin e fundit të Bashës dhe PD kundër gazetarëve, shikoj një ide fikse të Lulzim Bashës, duke përmendur fjalën “blerje”.

Ideja e tij fikse është se gjithçka që nuk është e tij, është diçka e blerë nga dikush tjetër. Ai flet për gazetarë të blerë, zgjedhje të blera, deputetë të blerë, parti të reja që formohen të blera, disidentë brenda partisë së tij të blerë, kundërshtarë të tij të djathtë tradicionalë të blerë…

Nuk kam gjetur në asnjë arsyetim të tij, ndonjë gjë politike, ndonjë arsyetim normal prej politikani, apo qoftë dhe njeriu të thjeshtë, përveçse idesë fikse, që ai është viktimë e blerjeve kundër tij.

Kjo në fakt është sindroma e njeriut që në jetë ka blerë gjithçka dhe nuk e kupton dot lirinë e tjetrit për të zgjedhur një gjë që nuk ka lidhje me interesat e tij.

Jeta e tij është e gjitha një proces poshtërues, ku gjërat i ka arritur duke shitur personalitetin e tij. Që nga shkollimi në Holandë, puna si DJ dhe përkthyes në Kosovë, ngjitja pas Argitës, deri sa e solli si kollovar në PD, e më pas çdo hap i tij drejt parave dhe pushtetit, është një proces i diktuar nga lekët.

Ndaj mos u çudisni që ai çdo shpjegim për botën e ka me lekë.

Ai është soji i politikanit që s’ka ide, por mendon se idetë mund t’i blejë tek konsulentët që i paguan shtrenjtë.

Ai është soji i politikanit që nuk ka personalitet, por mendon se personaliteti forcohet, po të blesh një foto me Trumpin.

Ai është soji i politikanit pa adhurues, dhe mendon se adhurues quhen ata që paguhen për të ardhur në miting.

Ai është soji i politikanit pa karizëm, dhe mendon se karizma blihet në shtyp, duke blerë mbështetje me lekë.

Ai është soji i politikanit që vetëm humb elektorat, dhe mendon se kjo vjen ngaqë s’ka mjaftueshëm para për të blerë vota.

Dhe kur bëri marrëveshje me Edi Ramën më 2017, shumica e marrëveshjes ishte për lekë, si të mos paguanin në fushatë, si të mos bënin reklama, si të mos bënin postera etj.

Kur një pronar mediash i flet atij për halle financiare, ai me siguri numëron poshtë tavolinës sa lekë është duke i kërkuar.

Kur një gazetarë pro tij mund t’i qajë hallin se është i varfër, ai me siguri mendon se është duke i kërkuar lekë atij.

Ndaj sa herë dikush prej tyre nuk është më luajal me të, ai mendon se dikush tjetër i ka dhënë lekë dhe ka ikur.

Ndaj mos u çudisni që ai shpjegon gjithë problemet e tij dhe gjithë krizën në të cilën ka futur opozitën, me punë lekësh.

Ai ka paguar shtrenjtë në jetë, për të qenë aty ku është, dhe nuk e kupton që dikush tjetër me duar në xhepa, me personalitet, me ide dhe karizëm, mund të arrijë majat, pa paguar asnjë lek.

Kjo i duket jo legjitime, pasi duhet shpjeguar patjetër me lekë.

Edhe kryetar i një bordelloje po të ishte, nuk do ishte kaq i bindur që për seks duhet paguar gjithnjë. Ndodh dhe pa paguar, kur nuk të shikojnë si kuletë.

Rikthimi i vëmendjes amerikane

Nga Mero Baze

Ankthi që kish përfshirë Ballkanin dy vitet e fundit, pas ardhjes në pushtet të Presidentit Trump, ishte se axhenda amerikane po merrej me tema të mëdha globale, të tilla si Korea, Irani apo Arabia Saudite, lufta tregëtare me Kinën, dhe disa vende evropiane dhe rajone si Ballkani, që nuk kanë interes në dukje global, po liheshin në fatin e tyre. Kjo u pa qartë në panikun që shkaktoi tentimi i bisedimeve Serbi kosovë, nën planin e këhsilltarit Bolton dhe teoritë konspriative që e rrethuan atë, duke e bërë praktikisht të parealizueshme. Dhe gjithë sulmi ishte përqëndruar në një pikë, tek fakti që tani SHBA është e pavëmendëshme për Ballkanin dhe tek kjo marrëveshje ka hyrë si elefanti në dyqanë qelqurinash.

Por më në fund ka një lajm të mirë. Sekretari Amerikan i Shtetit, Mike Pompeo, ka emëruar Mattheë Palmer, si të dërguarin e tij special në Ballkanin perëndimor. Palmer, i cili do të vazhdojë gjithashtu të mbajë pozicionin e Zëvendës Ndihmës Sekretarit në Zyrën e Çështjeve Europiane dhe Aziatike, është një personazh i njohur për politikanët rajonal. Ai ishte zytrari amerikan që shpëtoi Shqipërinë nga një konflitk civil më 30 Qershor, duke mbrojtur qartë legjitimitetin e procesit dhe duke zbrapsur projektin Meta Berisha, i cili po e çonte Shqipërinë drejt gjakderdhjes. Për këtë dhe ai u akuza si agjent serb nga mediat e Berishës dhe Metës . Biles dhe nga Agim Nesho.

Palmer po ashtu është një njohës i mirë i rrethanave në të cilat po konturohet fillimi i bisedimeve Serbi Kosovë, për të zgjidhur përfundimisht çështjen e statusit të Kosovës. Fakti që SHBA ka vendsur të mbaj këmbët në Ballkan dhe të ulet këmbkryq për të zgjidhur problemet e mbetura, është një zhvillim i rëndësishëm. Në njoftimin zyrtar thuhet se “në këtë rol, zoti Palmer, do të udhëheqë përpjekjet tona për të përforcuar angazhimet diplomatike të Shteteve të Bashkuara në mbështetje të paqes, stabilitetit dhe prosperitetit në rajon si dhe do të përqendrohet në integrimin e vendeve të Ballkanit perëndimor në institucionet europiane”

Kjo nënkupton që zoti Palmer do të jetë negociatori amerikan i krizës politike shqiptare, aq sa ka vendosur të përzihet SHBA në këtë krizë, dhe nxitës i Marrëveshjes Serbi Kosovë, për të çliruar të dy vendet nga stanjacioni drejt rrugës evropiane. E kuptoj dëshpërimin e atyre që e kanë etiketuar si dhëndërr të Serbisë, agjent të Sorosit, dhe etiketime të tjera që buronin nga fakti se ai shmangu gjakderdhjen më 30 Qershor, por tani është koha të mendojnë si ti tërheqin këto sulme, me qëllim që të kenë shanse të jenë pjesë e zgjidhjes së problemit. Lajmi i rëndësishëm është rikthimi i vemendjes amerikane dhe jo thjesht rikthimi i zotit Palmer. Ky I fundit, e bën më serioze vemendjen amerikane dhe akomë më qesharake betejën e Berishës dhe Metës kundër tij, me akuza personale.

Gjithë hezitimet që mbajnë të ngrirë ofertën mes LDK e Vetëvendosjes

Nga Mero Baze

Lidhja Demokratike e Kosovës po heziton të pranojë një ofertë politike nga Albin Kurti, i cili i ka propozuar një koalicion parazgjedhor dhe një listë të përbashkët, ku e para e listës të jetë Vjosa Osmani dhe i dyti Albin Kurti, ndërsa për kryeministrin të vendoset nga vota popullore për secilin. Arsyetimi i mëtejshëm politik i Kurtit bazohet tek fakti që koalicioni duhet të ketë në themel dy partitë që luftojnë kapjen e shtetit, dhe jep siguri se numrat do të jenë në favor të tyre.

Lidhja Demokratike e Kosovës heziton ta pranojë ofertën, pasi nuk bie dakord tek fakti që kryeministri duhet të vendoset pas zgjedhjeve, bazuar tek vota popullore.

Vjosa Osmani u tha gazetarëve se, pavarësisht se kishin tejkaluar shumë çështje ideologjike dhe politike, nuk mund të shkonin në zgjedhje ku votuesit nuk e dinë kë votojnë për kryeministër.

Hezitimi në fakt vjen nga shkaqe më të gjera se kaq. Lidhja Demokratike e Kosovës dhe VV kanë qëndrime realisht të ndryshme, për disa çështje themelore të Kosovës dhe ekzistencës së saj, të cilat në varësi të atij që do të jetë kryeministër, forcojnë shumë ndryshimet.

LDK ka votuar korrigjimin e kufirit me Malin e Zi, ndërsa Vetëvendosja e ka kundërshtuar. LDK është për bisedime me Serbinë, por pa shkëmbime territoresh, VV është për bashkim me Shqipërinë, pra për ndryshime kufijsh, që do të sjellin padyshim shkëmbim territoresh për Kosovën.

Është pak a shumë si plani i tanishëm Vuçiç- Thaçi, por që duhet të nisë nga bashkimi me Shqipërinë, dhe jo të përfundojë me bashkimin me Shqipërinë, siç e parashikojnë tani.

Ndryshime të forta ka dhe sa i përket raporteve të mira të LDK me Perëndimin, kryesisht SHBA dhe Brukselin dhe një lloj ngërçi të Kurtit në këtë drejtim, për shkak të qëndrimeve të tij populiste.

Për të gjitha këto arsye, beteja për kryeministrin merr shumë kuptim dhe LDK kërkon ta zgjidhë këtë para nënshkrimit të marrëveshjes.

Formula e Kurtit është e ndershme dhe parimore, por e padobishme dhe jo funksionale, pasi LDK e di mirë që Kurti merr më shumë vota se Vjosa Osmani si lider politik, dhe kjo për LDK është një eksperiment i rrezikshëm.

Nga ana tjetër, një listë e përbashkët e dy partive, kam frikë se do të krijojë pakënaqësi tek dy partitë dhe do të ulë efiçensën e mbledhjes së votave.

Çmimi i këtij koalicioni parazgjedhor, mbetet të jetë populizmi i Vetëvendosjes dhe futja e saj në një proces transformimi, nga një parti që nuk njeh Republikën e Kosovës, flamurin dhe kufijtë e saj, dhe statusin jurdik që ka aktualisht, në një parti që synon ta avancojë Kosovën si një vend europian.

Por nga ana tjetër, nëse Vetëvendosja heq dorë nga ky identitet, vështirë se bën diferencë nga parti të tjera. Ndaj dhe ka pak shanse që LDK të shpresojë që Vjosa Osmani të mundë Albin Kurtin dhe të bëhet kryeministre, ashtu si ka pak shanse që Vetëvendosja të “tridhet” para se të hyjë në krevatin e martesës me LDK. Më lehtë e kanë të flasin më 7 tetor.

Ditmir Bushati po ndërton një fabul të vetën politike

Nga Mero Baze

Ditmir Bushati nuk është në sherr me Partinë Socialiste, për atë që ka ndodhur në Shkodër. Për atë që ka ndodhur në Shkodër mund të jetë në sherr Partia Socialiste me Ditmirin. Ajo që po artikulon Bushati, qysh pas ikjes nga Ministër i Jashtëm e më pas, është një gjë më e thellë dhe më serioze për karriernë e vet, se sa ndonjë mospërputhje idesh me Edi Ramën.

Ditmir Bushati, duket se ishte ministri që e përjetoi më keq se gjithë të tjerët shkarkimin nga Ministër i Jashtëm. Edhe pse ishte një shkarkim i ambalazhuar për gjithë ministrat njësoj, pra për të gjithë ata që kishin qenë ministra pesë vjet, Bushati ndryshe nga ministrat e tjerë ndërtoi fabulën e vet politike për shkarkimin. Ai e paraqiti kudo shkarkimin, tek gazetarë konfidentë, tek diplomatë, ish kolegë të tij dhe kudo që pyetej, përveçse publikisht, si një pasojë që po i vinte nga fakti që Edi Rama mbështeste Presidentin Hashim Thaçi në bisedimet për Marrëveshjen me Serbinë, ku ishin të hapura dhe opsionet e shkëmbimit të territoreve.

Aq shumë u vetsugjestionua nga kjo fabulë që ndërtoi, dhe aq shumë e përhapi atë, sa Presidenti Ilir Meta nuk pranoi të dekretoj shkarkimin e tij, një rast i paprecedent në historinë e politikës së çdo shteti në botë, ku shkarkimi i ministrit është tërësisht kopetencë e kryeministrit. Beteja vazhdoi pastaj me mos dekretimin e Gent Cakaj, të cilin, fal këtij sugjestioni publik që ju bë shkarkimit të Bushatit, u caktua apriori si njeri I dërguar nga Vuçiç e Thaçi, për të pasur mbështetje të Tiranës, a thua se atyre nuk u mjaftonte Edi Rama, nëse e kishin.

E vërteta është se Bushati ishte në të drejtën e vet të ishte kundër një Marrëveshje Serbi Kosovë që përfundonte me shkëmbim territoresh.

Shkëmbimi i territoreve është një ide e keqe, një minë me sahatë për rajonin dhe një poshtërim për shqiptarët e serbët, si dy kombe primitive që nuk jetojnë dot bashkë. Të jesh kundër kësaj ideje është një gjë e lehtë dhe parimore. Por të përballesh me këtë ide si shtetar, mbështetur dhe nga SHBA e BE, duke qenë kryediplomat apo kryeministër, nuk është njësoj si të jesh editorialist tek gazeta “Tema”, ku mund të thuash kollaj që kjo është idjotësi.

Edi Rama nuk foli kurrë as një “Po” dhe asnjë “Jo” për këtë propozim, duke thënë se është një peshë në qafën e Hashim Thaçit dhe ky është I vetmi fakt publik, që e diferenconte atë nga Bushati, i cili në një intervistë e kundërshtoi hapur këtë ide.

Fushata linçuese ndaj Cakaj, përfshirja në debat e Berishës Metës dhe Haradinaj, që befas gjetën rast të shfryjnë dhe inatin me SHBA për hallet e tyre dhe të ndezin delirin e shpëtimtarëve të kombit, kishte nevojë për një aleatë nga ana e Ramës dhe Ditmir Bushati ishte “armiku” në dipsozicion, në këtë rast.

Kjo fabulë zgjati deri në verën e këtij viti, kur Bushati u përballë me ndëshkimin e dytë nga Edi Rama, atë të shkarkimit nga kordinator politik I Shkdorës pas zgjedhjeve të 30 Qershorit.

Pas kësja ai nisi të ndërtoj fabulën e dytë të tij politike, atë të dekriminalizimit, pasi kandidati i tij për në Shkodër rezultoi një ish i dënuar në Itali.

Kjo e dyta natyrisht prodhon më shumë nervozizëm në Partinë Socialiste, edhe pse e vërteta është se mjedisi I të zgjedhurëve është I kontaminuar nga prurje të tilla, herë pas here.

Dy javë më parë ai ka pas një shkëmbim të hidhur replikash me Edi Ramën në debatet onlinë me kryesinë e PS dhe dje një diskutim po aq të hidhur në kryesi, duke u foksuar tek ky fenomen dhe duke bërë përgjegjës Edi Ramën.

Janë dy fabula që vijnë pas dy shkarkimeve të tij, e para nga një postë shtetëror dhe e dyta nga një post politik.

E vërteta është se deri tani, debati brenda PS, është mes tij dhe Edi Ramës. Askush nuk është përfshirë në këtë debat, qoftë dhe për faktin se shkarkimi nga Ministër është një çështje eskluzive e kryeministrit dhe se shkarkimi nga kordinator politik erdhi pas një rezultati katastrofik të ulët të PS në Shkodër, edhe pse pa rival.

Por nuk duket se është një debat nga ato që “shëndoshin” Partinë Socialsite siç thuhet rëndom në këto raste. Është më shumë një polemikë politike mes tij dhe Edi Ramës, si një njeri që po ndërton fabulën e vet politike ndaras me të, si një ish Ministër që u bë “viktimë” e (mos)marrveshjes Serbi Kosovë dhe ish politikan I PS, që u bë viktimë e marrëveshjes Rama Doshi. Ka zgjedhur dy fabula të cilat nuk lënë vend për të dy brenda në PS.

Dhe Bushati duket që nuk po lufton për të qëndruar, por po qëndron për të ikur duke luftuar, kundër “armiqëve të jashtëm të Shqipërisë” që I lidh me Edi Ramën dhe “kundër armikut të brendëshëm” të PS, që është Edi Rama.

Një bisedë për Valdrinin para 30 qershorit, me Ditmirin dhe Luanin

Nga Mero Baze

Para fushatës elektorale në Shkodër, kam pasur një bisedë të vështirë me dy deputetë socialistë të Shkodrës, të cilët nuk besonin se do të bëheshin zgjedhjet më 30 qershor. Ishin Ditmir Bushati dhe Luan Harusha. Ditmir Bushati nuk besonte se do të bëheshin zgjedhje, pasi kishte drojën se mijëra demokratë do vërshonin në qendra votimi dhe do t’i bllokonin, dhe se qeveria nuk mund të fuste popullin në burg. Ishte ajo çfarë në fakt thoshte opozita. Luan Harusha ishte pesimist se socialistët në Shkodër, ishin braktisur nga PS dhe nuk ishin të motivuar për të mbështetur kandidatin e tyre, pasi sipas Luanit, ishte i mbështetur në distancë nga njerëz të Doshit.

Ishte fjala për Valdrinin. Ditmir Bushati përpiqej t’ia hidhte poshtë rezervat ndaj kandidatit dhe e konsideronte të duhurin për PS, por fokusohej tek nevoja që PS duhet të bënte marrëveshje me PD para zgjedhjeve, ndryshe nuk kishte zgjedhje. Madje, për këtë s’më la gjë pa thënë dhe mua, që isha partizan i shkuarjes në zgjedhje me çdo çmim, duke më kujtuar që kisha marrë më qafë dhe Berishën me qëndrime të tilla dikur. Luani ishte pesimist për 30 qershorin nga fakti që socialistët e Shkodrës ishin lënë rrugëve dhe si pyeste askush. Ishte në fakt i pari debat që kam dëgjuar mes dy socialistëve shkodranë, që kishin arsye të ndryshme dhe përfundim të njëjtë pesimist për 30 qershorin në Shkodër.

Ishte aq pesimist debati mes tyre, sa mu krijua ideja se më shumë donin t’i mbushnin mendjen vetes, se mua, që nuk ka zgjedhje më 30 qershor. Në fund u thashë, “merreni qetë. Dhe nëse nuk ka zgjedhje më 30 qershor në Shkodër, meqë jeni kaq të frikësuar, bëhen pas dy javësh”. Në fakt, zgjedhjet u bënë dhe nuk dështuan as për arsyet që kishte Ditmiri, “frikën” nga revolucioni i Lulit, dhe as për arsyet që kishte frikë Luani, mërzitjen e socialistëve nga braktisja e PS në qendër. Zgjedhjet e 30 qershorit në Shkodër u futën në krizë pas 30 qershorit, kur kandidatin që mbronte Ditmiri, dhe kundërshtonte Luani, për arsye të tjera, kishte një arsye më të fortë për ta hedhur në erë procesin, se ato që mendonin ata.

Në fakt, po e rikujtoj këtë debat pasi dëgjova Ditmir Bushatin sot, që me shumë të drejtë thotë se rasti i Valdrinit derdhi pikën e fundit të ujit. Tani nëse do gjykoja si Bushati, sot duhet të thosha që kam dëgjuar Bushatin ta mbrojë Valdrinin dhe në debat jo publik, dhe duhet të mbajë përgjegjësi, ashtu siç duhet të them që Luani ka arsye të jetë dhe më i mërzitur se Ditmiri, pasi edhe ata socialistë që kishte në punë, ja hoqi sot Edi Rama. Por është e padrejtë të them që Ditmiri mbronte një të inkriminuar, pasi as ai, as Luani, nuk e mbronin dhe kundërshtonin Valdrinin për atë që u bëri gjëmën, por për arsye të tjera.

30 qershorin nuk e hodhën në erë paranojat e tyre, por ajo që ata nuk dinin për Valdrinin, si shumë të tjerë. Dhe ajo që ata nuk dinin ishte e shkuara e Valdrinit. Tani do të isha kurioz t’i takoja të dy përsëri dhe të më shpjegonin si dështuan në parashikimet për 30 qershorin, dhe akoma më shumë, si nuk patën fuqi të parashikonin atë që do t’u bënte Valdrini pas 30 qershorit. Në fakt për këtë të dytën nuk kanë pikë faji, por kur dëgjoj Ditmirin që thotë dikush ka faj për të, më shkon mendja ta bëj dhe këtë pyetje

Filtrat e dekriminalizimit, si ato të dekomunistizimit

Nga Mero Baze

Agim Kajmaku kryetari i sapozgjedhuri i Bashkisë së Vorës, është nën akuzë nga opozita, se idenitetiti i rremë i tij përkon me një dënim në Gjykatën e Janinës. Kajmaku vazhdon ta hedh poshtë akuzën dhe ka dorzuar shenjat e gishtave, si garanci se personi në fjalë nuk është ai, por një i afërm i tij. Sipas tij edhe akuzat ndaj të afërmit të tij kanë rezultuar të padrejta, pasi ka tuar gjyqin. Gjithsesi për këtë ai ka shfaqur gatishmërinë për të bashkëpunuar me autoritetet dhe kjo cështje verifikohet lehtë nga shenjat e gishtave, për të provuar kush është gjykuar nga autoritet greke. Por dhe nëse rezulton i pafjashëm, afërsia me ngjarjen qoftë dhe përmes personave të afërt, tregon se sa vështirë është që një mekanizëm përzgjedhje partiak, të ketë fuqinë e duhur për të bërë filtrat e një procesi paraprak dekriminalizimi.

Përvec vullnetit politik që është i pari, ky mekanizëm duhet të fuqizoj shumë instrumentet ligjore që veprojnë paraprakisht, mbi cdo individ që duhet të hyjë në garë politike. Pra nuk i duhet lënë kjo cështje departamenteve politike të dekriminalizimit në parti politike, por një institucioni shtetëror , që mund të jetë prokuroia, policia apo SHISH, i cili paraprakishtë të lëshoj një certifkatë pastërtie, para se kandidai të hyjë në garë. Pak a shumë një mekanizëm sic është me verkimin e politikanëve, lidhur me bashkëpunimin me Sigurimin e Shtetit. Në shumë vite, ka qenë një Komision special dhe sot është Autoriteti I Verkimit të Dosjeve, I cili të lëshon paraprakishtë një dokument zyrtar që provon lidhjet e tua me ish Sigurimin e Shtetit.

Vetëm kjo praktikë prodhon përgjegjësi ligjore paraprake për tipa të papërgjegjshëm që tentojnë të hyjnë në politikë me shpresë se nuk u zbolohet e shkuara. Plus kësaj zbulimi paraprak nuk duhet të shoqërohet vetëm me skualikim, por dhe ndëshkim ligjor, duke u konsideruar që ai ka pranuar të shkel ligjin me vetdije. Filtrat paraprak partiak që aplikohen tani, duket se bazohen vetëm mbi “përgjërimet” personale të kandidatëve. Por duhet të kemi parasysh se njerëz që vijnë nga ajo e kaluar, nuk e kanë problem të gënjejnë, pasi kanë bërë gjëra dhe më të rënda se aq. Ndaj ltrat paraprak duhet ti kalojnë shtetit dhe jo partive. Partive u duhet lënë vetëm vullneti politik, për të mos futur dorën në ato pellgje, ku duket që larg se lëvizin krokodilë të tillë.

Një garë pafuqie brenda LDK

Nga Mero Baze

Lidhja Demokratike e Kosovës partia më e vjetër në Kosovë, po zhvillon një garë të dytë, pas zgjedhjes pa garë të kryetarit të partisë, atë për kandidatin për kryeministër. Edhe pse në dukje ngjan si një veprim demokratik, në të vërtetë është një deformim i demokracisë dhe tregues i fortë i mungesës së saj, që në të vërtetë nuk i sjell asgjë të mirë. Gara reale për një parti është gara ku zgjidhet kryetari i partisë. Lidhja Demokratike e Kosovës e zgjodhi Isa Mustafën me duartrokitje, pra pa garë. Nuk e vë në dyshim legjitimitetin e tij, dhe mund ta kisha votuar po të isha anëtar, por nëse në krye të partisë është dikush që e votojnë me duartrokitje, nuk e di pse ai nuk është kandidat për kryeministër.

Për më tepër Isa Mustafa ka qenë kryeministër dhe kryetar bashkie, pas një përvoje të gjatë si ish ministër financash në qeverinë në ekzil. Arsyetimet shëndetësore nëse vlejnë për kryeministër duhet të vlejnë dhe për kryetar partie. Pra nëse ai ka probleme shëndetësore nuk është mirë të jetë as kryetar partie. Fakti që ai “sakrifikon” për të mbajtur kreun e partisë pa garë, e bën qesharake këtë garën e re, ku ‘përlahen’ Vjosa Osmani me Abdulla Hotin e Lut Hazirin, të cilët dhe nëse tojnë në parti, nuk bëhen dot kurrë kryeministra, pasi do të duhet të bëjnë pazar me partitë e koalicionit.

Kjo situatë është anormale dhe është një shfaqje fallco e cila më shumë e dëmton LDK-në dhe ndasitë brenda saj, se sa forcon gurën e një kandidati për kryeministër. Gara reale duhet për të zgjedhur liderin e partisë dhe ai duhet të përfaqësojë partinë në betejë. Kjo teoria që “dikush të mbajë çelsat e kullës e dikush duhet të ruajë kashtën”, është shprehje e mungesës së përfaqësimit real politik në parti, që do ta dëmtojë fatkeqësisht LDKnë, në vend se ta ndihmojë atë.

Në javën e parë të tetorit kur votuesit të zgjedhin kush do t’i qeverisë, e kanë të qartë kur votojnë për Albin Kurtin, Ramush Hardinaj apo Kadri Veselin, po kur të votojnë për LDK-në, kanë parasysh se Isa Mustafa do t’u gjejë dikë ti qeverisë. Kjo është një shenjë se sa vështirë e ka LDK të ndryshojë dhe t’i hapë rrugë një brezi të ri politikanësh që mund ta ringrejnë atë. Gara brenda LDK-së është më shumë një garë që tenton të fshehë pafuqinë e saj për t’u demokratizuar. Dhe kur defekte të tilla të forta, tentojnë të pudrosen me gara fallco, thjesht përsosen defektet, jo lidershipi.

Kosova po shkon në zgjedhje, për “hallin” me Serbinë!

Nga Mero Baze

Kosova po shkon drejt zgjedhjeve të reja parlamentare të parakohëshme, pas shpërndarjes së Parlamentit, që pasoi dorëheqjen disa javë më parë të kryeministrit Haradinaj. Zgjedhjet u provokuan nga kryeministri Haradinaj me shpresë se klima populiste e krijuar pas vendosjes së taksës ndaj Serbisë dhe heroizimi i tij pas thirrjes në Hagë, mund të ndihmojnë partinë e tij të rritet në zgjedhjet e parakohëshme. Por përtej kësaj llogarie populiste, Kosova ka një spektër politik të copëzuar, parti krahinore ideologjike dhe historike, të cilat po hyjnë në zgjedhje, duke ju shmangur sfidës kryesore që ka shteti më i ri i Evropës në rrugën e tij drejt njohjes, që është Marrëveshja me Serbinë.

Arsyet se përse vendi po shkon në zgjedhje lidhen me Marrëveshjen me Serbinë dhe përpjekjen e dështuar të Presidentit Thaçi, që ta udhëhiqte i vetëm procesin e bisedimeve në një linjë okulte mes Uashingtonit, Brukselit dhe Prishtinës e Beogradit. Kundërshtari i tij Ramush Haradinaj, i pafuqishëm t’i kundërvihej Perëndimit direkt për marrëveshjen, e hodhi procesin e bisedimeve në erë, duke vendosur taksën me Serbinë dhe duke bllokuar kështu bisedimet pa kusht. Zgjedhjet e reja, pavarësisht problemeve të brendshme, duhet të prodhojnë një shumicë që ka guximin të marrë përsipër bisedimet me Serbinë ose refuzimin e tyre.

E di që është kohë e keqe të përmendësh në fillim të fushatës elektorale bisedimet me Serbinë, por shumica që do të dalë nga zgjedhjet, do të përballet me këtë temë. Në një vend normal me pjekuri politike, para se të hynin në fushatë, partitë do të mund të bënin një Pakt Kombëtar, lidhur me bisedimet me Serbinë, që ajo të mos bëhej temë e fushatës elektorale, por të mbetet një çështje konsensuale, e gjithë partive që e kanë detyrë ta çojnë para atë proces.

Kjo mund të ishte një tryezë e partive politike, një marrëveshje formale politike, e padetajuar dhe e mbështetur mbi parime të qarta të mos cenimit të pavarësisë së Kosovës, apo dhe forma të tjera. Por kjo është thjeshtë një ëndërr për Kosovën dhe shqiptarët në tërësi. Nuk ndodh dhe s’ka për të ndodhur, siç nuk ndodh në Shqipëri konsesusi për integrimin në Evropë. Sa herë afron data, Berisha e Meta bëjnë gati molotovët ose kasetat e blera nga prokurorët e tyre. Në mungesë të saj, së paku duhet të bëhet i hapur debati për Marrëveshjen me Serbinë, ku partitë të përcaktohen qartë rreth saj dhe të krijojnë aleanca, bazuar tek këto qëndrime. Kështu të paktën e dimë kush fiton.

Zgjedhjet u provokuan pikërisht nga procesi i bisdimeve me Serbinë dhe produkti politik i tyre, do të jetë ose një shumicë pro marrëveshjes, ose një shumicë kundër. Por kjo duhet të dihet në fushatë, përndryshe do të dëgjojmë patriotë që asin kundër Serbisë në fushatë dhe pazarxhi që do shesin e blejnë deputetë për tendera pas fushatës. Kur zgjedhjet të mbarojnë dhe qeveria e re të formohet, SHBA dhe BE, do të vendosin sërish në tryezën e qeverisë, çështjen e Marrëveshjes me Serbinë.

Që askush të mos detyrohet të gënjejë në fushatë apo pas saj, është mirë që kjo çështje të debatohet për të qartësuar qëndrimin ndaj saj. Pasi shumica e re nuk duhet të forcohet mbi bazën e pazareve për tendera apo vende pune si zëvendësministër, por mbi bazën e qëndrimeve ndaj një çështjeje jetike për të ardhmen e Kosovës. Vetëm kështu mund të shmangen spekulimet populiste, nga ata që qeverisin si hajdutë dhe duan të marrin pushtetin si patriotë.

Debati brenda socialistëve të Shkodrës, turpëron PD

Nga Mero Baze

Lulzim Basha ka ripublikuar sot debatin brenda Këshillit Bashkiak të socialistëve në Shkodër, ndërkohë që ishte në shtëpinë e tij në Hollandë. E ka publikuar si një “skandal” për Partinë Socialiste dhe më pas ka nxjerrë dhe përfundime prej saj, duke përfolur njerëz me akuza pa asnjë bazë. Por kjo e dyta është në traditën e tij. Ajo që duhet të jetë e sikletshme për Lulzim Bashën, është pikërisht ai proceverbal mbledhjeje. Për mua ishte gjëja më e mirë që kam lexuar vitet e fundit nga një parti politike. Dhe nuk e prisja që Partia Socialiste në Shkodër të kishte elementë të tillë kaq politikë, kaq kurajozë, kaq të vërtetë dhe kaq të vendosur, për të mbrojtur vlerat e tyre. Nëse ka një ngjarje pozitive për Partinë Socialiste në Shkodër pas gjithë këtyre gjëmave që i kanë ndodhur, është ai procesverbal mbledhjeje.

Aty kupton që partia aty është e vërtetë, është kurajoze dhe shumë politike. Ai procesverbal e nderon Partinë Socialiste dhe Lulzim Basha është personi më i paduhur jo vetëm për ta publikuar atë, por dhe për ta lexuar. Sikur Partia Demokratike në Tiranë, ose një seksion i saj, të kishte aq kurajo sa për të debatuar për gjëmat që i ka bërë Lulzim Basha, siç kanë diskutuar dhe debatuar ata anëtarët e Këshillit Bashkiak socialistë në Shkodër, PD sot do kishte shpëtuar. Sikur Kryesia e PD në Tiranë më 2017, të kishte debatuar si Këshilli Bashkiak i Shkodrës më 2019, Lulzim Basha do ishte shkarkuar nga kryetar partie, pasi ka bërë një pazar me Edi Ramën, ka shkatërruar gjithë listën e PD dhe nuk ka marrë mendimin e askujt për listën e deputetëve.

Sikur kryesia e PD në Tiranë të kishte nivelin e Këshillit Bashkiak socialist të Shkodrës më 2019, kur Lulzim Basha vendosi të djegë mandatet pa asnjë shpjegim, atëhere Lulzim Basha nuk do ishte më kryetar i PD. Por Kryesia e PD në Tiranë uli kokën dhe bëri çfarë u tha Basha, i cili po ashtu bënte çfarë i kërkonte Berisha. Sikur Kryesia e PD së Tiranës, të sillej si Këshilli Bashkiak socialist i Shkodrës, kur Basha vendosi të mos hyjë në zgjedhje dhe t’i lërë demokratët rrugëve, atëhere do kuptohej se ata nuk do t’i bindeshin urdhërit nga lart dhe do hynin në zgjedhje, duke lënë Bashën rrugëve, në vend të PD. Por Kryesia e PD në Tiranë, është vite dritë larg atij Këshillit Bashkiak socialist të Shkodrës.

Ai është një procesverbal që bën krenar PS-në e Shkodrës dhe i jep peshë debatit politik brenda Partisë Socialiste. Por mbi të gjitha, ai bën një diferencë të frikshme me kokuljen e PD para përdhunimit të Lulzim Bashës dhe daljen si delet nga Parlamenti dhe Bashkitë në rrugë, pas dashit të këmborës Sali Berisha. Punë e tyre që janë dele dhe që shkojnë pas tij, por të paktën të mos u kujtojnë njerëzve që ka dhe parti normale që debatojnë dhe mbrojnë idetë e tyre. Procesverbali i këshilltarëve bashkiakë socialistë të Shkodrës, është letër e parekomandueshme për t’u lexuar nga demokratët dhe sidomos nga Lulzim Basha. Thjesht se u kujton ku e kanë katandisur veten dhe partinë e tyre.

Hipokrizia me Shkodrën, zhbën opozitën, jo 30 qershorin

Nga Mero Baze

Në Shkodër u konstitua Këshilli i ri bashkiak dhe nuk u vra askush. Ky mund të ishte përshkrimi më cinik, që mund t’i bëje asaj që ndodhi sot në Shkodër, pasi PD për ditë të tëra u foksua tek ideja se do derdhte gjak, të mos lejonte konstituimin e Këshillit të ri. Kërcënimet e panevojshme të PD për gjak dhe dhunë në Shqipëri, në fakt kanë një histori gati një vjeçare dhe janë përpjekje për të mbuluar impotencën politike të Lulzim Bashës dhe aftësinë e tij për të konkurruar. Kjo që ndodhi në Shkodër nuk e zgjidh krizën realisht, por e fut në rrugën e zgjidhjes formale.

Kriza reale në Shkodër, është shkaktuar nga Partia Demokratike dhe Lulzim Basha, të cilët duke qenë forcë e parë politike në qytet, kanë refuzuar të hyjnë në garë, duke e lënë përfaqësimin në dorë të pakicës. E vërteta është se socialistët nuk janë shumicë në Shkodër, por janë shumica e qytetarëve të përgjegjshëm të Shkodrës, që pranojnë zgjedhjet si mënyrë për t’u qeverisur. Si të tillë, ata kanë të drejtë të qeverisin qytetin, derisa dhunuesi real i qytetit, ai që i ka lënë shkodranët pa u përfaqësuar në Bashki, Lulzim Basha, të tërhiqet nga ai vendim, ose të ndëshkohet për atë vendim.

Tani rruga drejt rikthimit të legjitimitetit politik të PD në Shkodër, është më e gjatë se ç’mendon dikush. Ajo lidhet me legjitimitetin e 30 qershorit, dhe jo me biogranë e Valdrinit, Voltanës apo Tomës. Zgjedhjet në Shkodër, janë çështje e një beteje politike kundër 30 qershorit, që Lulzim Basha e humbi në gjithë Shqipërinë, dhe bën sikur do ta tojë në Shkodër. Ajo betejë fitohet, ose humbet në Gjykatën Kushtetuese, dhe jo në rrugë. Gjithë skenat e tjera, janë përpjekje për të mbuluar diellin me shoshë. Shkdora as e ngjall dot dhe as e vdes dot 30 qershorin. Problemi i krijuar në Shkodër, është problem i ligjit të dekriminalizimit, dhe jo problem i legjitimitetit të zgjedhjeve.

Duke tentuar të bëjë si i fortë në Shkodër, për të mbuluar atë që i ka bërë PD-së në gjithë Shqipërinë, Lulzim Basha vetëm sa e shton dhe më shumë dëshpërimin tek opozita dhe tek shpresa e rremë që përpiqet të ngjallë me ngjarjet në Shkodër. Opozita duhet të ulet me këmbë në tokë dhe të rinisë betejën për të hyrë në sistem. Duhet të ulet në bisedime për ndryshime thelbësore në Kodin Zgjedhor dhe ndryshimet kushtetuese, të cilat krijojnë një kuadër të ri garancish për zgjedhjet e reja. Çdo ditë që kalon me gënjeshtra si kjo e Shkodrës, zhbën opozitën, jo 30 qershorin.